Ξεκίνησε ως χαρούμενο κι απρόσμενο διάλειμμα. Συνομιλώντας μέσω διαδικτύου, πότε μια ιδέα, πότε ένας στίχος, έβαζε ξαφνικά μπροστά τη μηχανή του χρονομετρημένου παιχνιδιού, που συνθηματικά το ονομάζαμε μεταξύ μας "τα παράλογα" και κατέληγε πάντα σε ένα τραγούδι - κατ' επίφαση παιδικό. Κάποια γράφτηκαν σε είκοσι λεπτά, άλλα σε δύο ώρες, άλλα σε μέρες. Τώρα, σαν να μην ανήκουν πια σ' εμάς, αλλά σ' έναν κόσμο εξολοκλήρου δικό τους, χρειάζεται κόπος για να θυμηθούμε σε ποιο σημείο πήρε ο ένας τη σκυτάλη από τον άλλο, ποιος έγραψε τι... Έτσι, τα τραγούδια αυτά δεν μπορούσαν παρά να συνυπογραφούν.
Ένα παιχνίδι, λοιπόν. Ένα παιχνίδι όμως είναι, πριν και πάνω από όλα, σχέση. Πρώτη διάβασε τους στίχους η Δήμητρα Γαλάνη. Καταχάρηκε. Όταν τα πήρε στα χέρια του ο Γιώργος Ανδρέου, χαμογέλασε τόσο πλατιά που αμέσως νιώσαμε την παρέα να μεγαλώνει ευχάριστα, καλότυχα και ενθουσιαστικά. Είχαμε βρει τον καλύτερο συμπαίκτη. Ο Γιώργος συνέχισε το χρονομέτρημα κι έτσι σε πολύ σύντομο διάστημα είχαμε έναν κύκλο ολοκληρωμένων τραγουδιών. Μετά στην ομάδα προστέθηκαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αλλά και η Κορίνα Λεγάκη, η Δήμητρα Σελεμίδου και ο Δημήτρης Βουτσάς, και τώρα πια είμαστε αρκετοί οι συνεπιβάτες αυτού του παράξενου τραίνου, που ακουμπά μια στο πραγματικό, μια στο φανταστικό όπως όλα τα ωραία παιχνίδια. Όταν ακούσετε αυτό το τραίνο να σας πλησιάζει, σφυρίζοντας κάποιο από τα τραγούδια του, μη διστάσετε -μπείτε να μοιραστείτε μαζί μας την ατμόσφαιρά του. Ελεύθερα. Αυθεντικά. Όπως, όταν παίζουμε...