Αυτό το βιβλίο δεν έχει ήρωες. Μοναδικοί πρωταγωνιστές του είναι οι κοινές μας μνήμες, οι εικόνες και τα συναισθήματα. Κύριο συστατικό του η νοσταλγία για τα παιδικά μας χρόνια, τα χρόνια της αθωότητας, της ξεγνοιασιάς, του ονείρου και της ελπίδας. Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού προσπαθώ να ανασυνθέσω κομμάτι κομμάτι την καθημερινότητα της ζωής στο χωριό μου, τα Τρόπαια Αρκαδίας. Θυμάμαι με νοσταλγία και αγάπη τη γειτονιά μου, το σχολείο μου, τους παιδικούς μου φίλους, τα παιχνίδια, τις αγωνίες, τα όνειρά μας. Η διήγηση αφορά το διάστημα λίγο πριν από το 1965 που πήγα στο Δημοτικό έως και τις αρχές του 1972 που αποφοίτησα και πήγα στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο, επτά δύσκολα μα τόσο όμορφα χρόνια.
Το βιβλίο δεν διεκδικεί λογοτεχνικές δάφνες, δεν είναι λαογραφικό ούτε ιστορικό. Είναι απλά βιωματικό. Τα κείμενα που περιέχει πρωτοδημοσιεύτηκαν σε συνέχειες στο facebook, όπου έτυχαν μεγάλης αποδοχής από ανθρώπους όχι μόνο της ηλικίας μου ή της περιοχής μου, αλλά ευρύτερης. Ουσιαστικά, αυτή η αποδοχή με ενθάρρυνε να συνεχίσω την καταγραφή των αναμνήσεων και τελικά να πάρω το θάρρος να τις περιλάβω στο παρόν βιβλίο, που ελπίζω να ξυπνήσει και τις δικές σας αναμνήσεις και να σας χαρίσει μερικές ευχάριστες στιγμές.