Το 1979 ο επτάχρονος Ίγκορ Στάινγκαρτ και οι εβραϊκής καταγωγής γονείς του εγκατέλειψαν τη Σοβιετική Ένωση για τον καταναλωτικό παράδεισο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Το συνεσταλμένο και ασθματικό αγόρι είχε την αίσθηση ότι μεγάλωνε με μια επίμονη λαχτάρα – για φαγητό, αποδοχή, λέξεις, για όλα όσα θα τον συντρόφευαν ως την ενήλικη ζωή του. Στα πέντε του έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα O Λένιν και η μαγική του χήνα και η γιαγιά του τον αντάμειψε με μια φέτα τυριού για κάθε σελίδα. Με τον καιρό, στη νέα του πατρίδα, ο παράξενος Ίγκορ έγινε Γκάρι ώστε να περιορίσει το ξύλο που έτρωγε από τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Οι αταίριαστοι γονείς του έτρεφαν γι’ αυτόν μεγάλες φιλοδοξίες. Τους διέψευσε και τους γέμισε ντροπή. Η μητέρα του, αναμειγνύοντας τα ρωσικά με τα αγγλικά, επινόησε τον όρο Φέιλιουρτσκα, δηλαδή Μικρή Aποτυχία, για να ονοματίσει τον γιο της, μάλλον με αγάπη. Ο Γκάρι ήταν πεπεισμένος ότι η ζωή του θα ήταν μια αλυσίδα απογοητεύσεων και ματαιώσεων. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Ύστερα από τρία επιτυχημένα μυθιστορήματα ο Γκάρι Στάινγκαρτ στρέφεται στην αυτοβιογραφική πεζογραφία. Αναπολώντας και αναπλάθοντας τα περασμένα, με αυτοσαρκαστικό χιούμορ και πηγαία συγκίνηση, μοιράζεται μαζί μας την αγωνία ενός μετανάστη και ενός συγγραφέα που, μεταξύ δύο αντιφατικών κόσμων, προσπαθεί να βρει τη δική του θέση. Προκλητική και τρυφερή, η Μικρή Aποτυχία είναι ένα βιβλίο ξεκαρδιστικού γέλιου αλλά και λυτρωτικών δακρύων.