Όλες οι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως αίτιο ένα από τα εξής επτά: τύχη, φύση, παρόρμηση, συνήθεια, λογική, πάθος, πόθο.

Ο Σταμάτης Κουκλέλλης εγκαταλείπεται σε βρεφική ηλικία στα σκαλοπάτια του Ορφανοτροφείου Μυτιλήνης και γίνεται τρόφιμός του.

Περνά ανείπωτες στερήσεις και κακουχίες μέχρις ότου υιοθετείται από οικογένεια αστών συμπατριωτών του.

Με την ενηλικίωσή του φουντώνει η επιθυμία να μάθει τους γεννήτορές του και αποδύεται σε μια απίθανη ερευνητική προσπάθεια φορτισμένη με σωρεία ψυχολογικών και συνειδησιακών προβλημάτων.

Οι ιδεολογικές καταβολές και πεποιθήσεις του τον φέρνουν σε σύγκρουση με το αίσθημα της φιλίας, τους ακατάλυτους δεσμούς της πατρότητας και της οικογένειας και ζει διαρκώς με το πρόβλημα αν η ιδεολογία έπεται ή προηγείται όλων αυτών.

Υποχρεώνεται σε εκπατρισμό, προκειμένου ν’ αποφύγει τη χλεύη της κοινωνίας εξαιτίας της χουντικής του δράσης στην περίοδο της δικτατορίας, αλλά καταξιώνεται διεθνώς για τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις, που αφίστανται όμως της προσωπικής του πορείας.

Η επιστημονική του καριέρα απογειώνεται, κατακτά το Νόμπελ Λογοτεχνίας και μετά από σαράντα χρόνια επιστρέφει στην πατρίδα του για να αναζητήσει τ’ απομεινάρια της ζωής του...