Κατεβαίνοντας τα σκαλιά στο υπόγειο της πολυκατοικίας από τον σκοτεινό διάδρομο βρέθηκα σ’ ένα σπίτι που έβλεπε σε υπέροχο κήπο. Κι η Μάτση, σαν να τη γνώριζα χρόνια, το κουταλάκι στο μπρίκι, ανάδευε τον καφέ και μιλούσε σα να’μουν παλιά φιλενάδα. Τι τέχνη φωνής, τι μυρουδιά δυνατή του καφέ και γυρίζει στο μπρίκι και φουσκώνει το καϊμάκι στο φλιτζάνι με μια μεγάλη φουσκάλα για την καλή τύχη.
Μου’δειξε ένα ένα όλα τα τάματα, τη συλλογή με τα κοχύλια, τις ζωγραφιές του αι μιλούσε για έναν άντρα που ήταν όλοι οι άντρες της ζωής της. Πώς κατάφερνε να τους ενώνει όλους μαζί σε ένα πρόσωπο και να’ναι το πρόσωπο του έρωτα, της αγάπης και της φιλίας; Τότε απορούσα. Τώρα πια ξέρω, καθώς τα ποιήματα ανεβάζουν στο προσκήνιο τη χαρά και τη λύπη, τον πόνο και το βάλσαμό του. Γιατί <<η ποίησή μας είναι η ζωή>> κι η Μάτση έμεινε πάντα ζωντανή στα ποιήματά της.

Ναυτίλος μεγαλόπρεπος πάνω στο τραπέζι μου
κοχύλι άσπρο και πυρρό
παλιό κέλυφος ζώου με φροντίδα
αν και το περίβλημα είναι πάντα έρμα
εγώ όταν φύγω στο θάνατο
το κάλυμμα που θα’χω εκκρίνει
δε θα’ναι παρά λόγια λογιών

Λόγος για το ποίημα, μέσα από την ποίηση του ποιητή. Λόγος για τη ζωή, έτσι όπως προκύπτει από ποιητές που παραπέμπουν στον λόγο του Maurice Blanchard <<το ποίημα γράφει τον ποιητή του>>. Κυρίως, λόγος που δεν προτίθεται να υποκαταστήσει το ποιητικό υποκείμενο.
Ως ένα βαθμό διαρθρώνω λόγο αποσπασμάτων. Θέτω ερωτήματα και προσπαθώ να μην αφαιρέσω από τα ποιήματα της Μάτσης Χατζηλαζάρου τη ζωτική τους δύναμη, ούτε να εξαφανίσω στοιχεία του περιβλήματος, αν και έχω επίγνωση πως <<το περίβλημα είναι πάντα έρμα>>.
Προτείνω τη δική μου ανάγνωση και αφήνω, κατά το δυνατόν, ελεύθερο πεδίο στον αναγνώστη, που είναι και ο τελικός κριτής.
Α.Φ.