όψτε έναν άνθρωπο προσεχτικά σε όσο το δυνατόν ομοιόμορφα κομμάτια. Πετάξτε ό,τι περισσεύει ή χρησιμοποιήστε το αργότερα για ζωμό. Γεμίστε του την κοιλιά με σκέψεις και διαφόρων ειδών άλλα βαρίδια. Ράψτε τον καλά με ελπιδοφόρο και πολλά υποσχόμενο νήμα. Πασαλείψτε τον με μισή πρέζα αγάπης και κάνα δυο θρυμματισμένες λέξεις. Χύστε κι ένα καλά γεμάτο ποτήρι απελπισία. Και μαύρο χιούμορ, αν έχετε. Προσέξτε τις μύγες και οτιδήποτε ιπτάμενο περιφέρεται από πάνω του. Τοποθετήστε τον στο ψυγείο για όσο νομίζετε. Βάλτε τον στο καζάνι σε όσους βαθμούς θέλετε. Αφήστε τον να ψηθεί αργά στα ζουμιά του. Αν ενώ ψήνεται χαμογελά, μην ανησυχήσετε. Ανεβάστε λίγο τη θερμοκρασία.

Οι χαρακτήρες της συλλογής, κοχλάζοντας, γεμίζουν τον τόπο πιτσιλιές. Μια συλλογή ασφυκτική και ταυτόχρονα ασφυκτικά χαριτωμένη, σε ταλάντευση ανάμεσα στον ωμό και το μαγικό ρεαλισμό. Ποιητικά πεζή και παράλογα διαδραστική, όπως και η ίδια η ζωή. Ο αναγνώστης παρασύρεται κινηματογραφικά στην αφήγηση, μέσα από έναν λόγο που άλλοτε ρέει σαν χείμαρρος και άλλοτε εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Το μόνο διήγημα που γλυτώνει από το καζάνι βρίσκει καταφύγιο στο Appendix, ως απλός παρατηρητής των σκοτεινών στροβιλισμών των υπόλοιπων διηγημάτων. 16 διηγήματα. Και 3 σύντομα άτιτλα να διακόπτουν σαν ανάσες τη διαδρομή. Μια τηλεόραση δολοφονείται. Ο Δημοσθένης ζει μ’ ένα ρόπαλο. Ο τυφλός Αιμίλιος κάνει ζάπινγκ. Δυο κάκτοι σιαμαίοι αυτοκτονούν. Μια γυναίκα κουβαλά μαζί της μια προεξοχή. Μια άλλη θέλει να διαολοστείλει την ομοιοκαταληξία. Την ίδια στιγμή, μια κορνίζα γίνεται ο μάρτυρας ενός αποκεφαλισμού. Ένας λογοτεχνικός μικρόκοσμος που ανατρέπει και ανατρέπεται από σελίδα σε σελίδα. Κι αν και το ΚΑΖΑΝΙ αντιστέκεται στην αισιοδοξία, συνεχίζει, κόντρα στο ρέμα, να οδεύει προς αυτήν.