«Να ’μαστε μια δεμένη οικογένεια χωρίς να κρατάμε τα παιδιά μας δεμένα» λέει μια μητέρα συνοψίζοντας την προσπάθεια 20 μεσοαστών μητέρων 25-60 ετών, που ζουν στο αθηναϊκό προάστιο της Βούλας, να ενισχύσουν την ενότητα της οικογένειας έτσι ώστε να αυτονομηθούν τα παιδιά τους. Η οικογένεια σαν «ένα σώμα, μια ψυχή» που απαιτεί από τα μέλη της αποκλειστική αφοσίωση και να υπηρετούν κοινούς στόχους, να δώσει τη θέση της στην οικογένεια που λειτουργεί ως κοινότητα: ομάδα που υποστηρίζει τους ατομικούς στόχους των μελών της και θέλει επίσης να της αποδίδουν εξέχουσα θέση στις ψυχικές τους επενδύσεις, χωρίς όμως να αποκλείει εξωτερικούς δεσμούς και επενδύσεις σε τρίτους. Για τις μητέρες στη Βούλα –που όπως οι άντρες τους κατάγονται από οικογένειες αγροτών, εργατών ή μικροαστών–, το πρότυπο αυτό σηματοδοτεί «εξέλιξη» και μιλούν για το τι τις ελκύει και τι τις προβληματίζει σε αυτό το πρότυπο, πώς προσπαθούν να το εφαρμόσουν, αλλά και πώς διαφοροποιούνται από τις όποιες προτροπές του κρίνουν πως οδηγούν σε «ατομικισμό» και πως αποδυναμώνει τους διά βίου στενούς δεσμούς μεταξύ παιδιών και γονιών.