Ο Γιώργος Τσιάκαλος, γνωστός για το παιδαγωγικό του έργο, έχει δραστηριοποιηθεί έντονα στον τομέα της αντιρατσιστικής εκπαίδευσης. Σύμφωνα με τον ίδιο, το παρόν βιβλίο αποτελεί «αυτονόητες, μικρές, καθημερινές παρεμβάσεις», συγκεντρώνοντας κείμενα που δημοσίευσε τα τελευταία δύο χρόνια. Ως κοινή συνιστώσα των κειμένων του, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η αναζήτηση των όρων και των προϋποθέσεων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και οι τρόποι που καθημερινά τίθεται υπό δοκιμασία στην εποχή της κρίσης: Η ναζιστική ακροδεξιά και η ευρύτατα διαδεδομένη άγνοια της φύσης και των συνεπειών της για την κοινωνία. Η αποσπασματική θεώρηση των προβλημάτων της εκπαίδευσης που μονίμως παρουσιάζεται ως μεταρρυθμιστική πρόταση και συμβάλλει στην αναπαραγωγή της μιζέριας. Η έννοια της αλληλεγγύης που ταυτίζεται αποκλειστικά με την υπογραφή ανέξοδων μεγαλόστομων κειμένων συμπαράστασης. Η λαϊκιστική ρητορεία στο πεδίο της πολιτικής που προσαρτά όλο και περισσότερο εδάφη που ανήκουν στον κριτικό λόγο. Το ότι πολλοί άνθρωποι που ανάλωσαν τη ζωή τους για μια καλύτερη κοινωνία θ’ αναρωτιούνται με πίκρα αν οι θυσίες τους είναι τελικά –όπως έλπιζαν– θεμέλια ενός νέου κόσμου ή απλώς στάχτες και καπνός ωραίων οραμάτων και ανεκπλήρωτων προσδοκιών. Στην εισαγωγή του αναφέρει χαρακτηριστικά «Με αυτή τη γνώση, πώς πορεύεσαι; Αποφάσισα, τελικά, να καταθέσω αυτά τα κείμενα για να υπάρχουν τις ημέρες που έρχονται – κι ας μείνουν αχρείαστα.»