Οι προσπάθειες της Ελλάδος, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τείνουν να βοηθήσουν την οικονομία της, να συμπορευθεί, με τις οικονομίες των δυτικο-ευρωπαϊκών χωρών. Η συμπόρευση σχεδιάζεται εις τα πλαίσια των Ευρύτερων Οικονομικών Σχημάτων τα οποία αναπτύσσονται εις τον Ευρωπαϊκόν Χώρον. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα επιλέγεται ως το κατάλληλο Σχήμα δια την εκπλήρωση των ελληνικών προσδοκιών. Οι περίοδοι της Συνδέσεως και, εν συνεχεία, της Εντάξεως είναι πλήρεις προκλήσεων, ευκαιριών αλλά και προβληματισμών. Η Κρίση του Δημοσίου Χρέους, η οποία προκύπτει μετά την συμμετοχή της Χώρας εις την Ευρωζώνη, προσφέρεται δια την επανεκτίμηση της εφαρμοσθείσης Οικονομικής Πολιτικής και την διόρθωσή της. Όμως, η διαχείριση της Κρίσεως δεν συμβάλλει προς αυτή τη κατεύθυνση. Αντιθέτως, η διαχείριση της Κρίσεως, διά των Μνημονιακών μέτρων τα οποία εφαρμόζονται, προκαλεί παρατεταμένη ύφεση, με πρωτόγνωρες δυσμενείς επιπτώσεις επί της ελληνικής Οικονομίας και επί της ελληνικής Κοινωνίας. Οι αρνητικές αυτές εξελίξεις έχουν την ανάγκη εκτιμήσεως τόσον δια το μέλλον της Χώρας όσον και δια το μέλλον της Ευρωζώνης και του Νομίσματός της.