Η Ιστορία είναι κυρίως φτιαγμένη από ιστορίες. Και, όπως λέειο μεγάλος Γερμανός σκηνοθέτης Έντγκαρ Ριτζ, «Στην τελική ευθεία δεν μετράει η αλήθεια, αλλά το αν η ιστορία σου είναι μια ωραία ιστορία. Και πρέπει να είναι τόσο ακριβής, ώστε να μπορούσε να είναι αληθινή».
Τέτοιες ιστορίες αλίευσα, λοιπόν, πέρυσι διαβάζοντας εφημερίδες και βιβλία, παρακολουθώντας ταινίες, ακούγοντας ανθρώπους που είχαν κάτι να πουν και ανασύροντας προσωπικές εμπειρίες. Τις αγάπησα και πήρα το θάρρος να τις διηγηθώ: δύο παλιοί εραστές συναντιούνται ύστερα από πολλά χρόνια και η κουβέντα τους παίρνει μια κάπως απροσδόκητη τροπή· μια γυναίκα παίζει φυσαρμόνικα στην ορχήστρα του Άουσβιτς· ένας καλοντυμένος άντρας γύρω στα τριάντα περνά τις ημέρες του με συνταξιούχους στα παγκάκια ενός πάρκου της Θεσσαλονίκης, κρατώντας προσεκτικά ένα πλαστικό κύπελλο με καφέ· η κόρη του Στάλιν διηγείται τη ζωή της· ένας όμηρος των τζιχαντιστών στη Συρία προσπαθεί μέχρι την τελευταία στιγμή της ύπαρξής του να καταθέσει τη συνεισφορά του, σαν το κολιμπρί, ενώ μία όμηρος των ανταρτών στο Σουδάν ευχαριστεί τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες επειδή τα Εκατό χρόνια μοναξιά, το μοναδικό βιβλίο που έτυχε να ’χει στο σακίδιό της όταν την έπιασαν, της κράτησαν παρέα στις εκατόν πέντε ημέρες της ομηρίας της· ένας παπάς έχει κάνει σκοπό της ζωής του να σώζει μετανάστες· μια συντάκτρια νεκρολογιών εξηγεί την τεχνική της· και η Μαφάλντα πενηντάρισε.
Το βιβλίο αυτό δεν είναι λοιπόν ακριβώς ένα Ημερολόγιο του 2014. Μοιάζει περισσότερο με φόρο τιμής. Μιλά για πολιτική και έρωτα, με μια μάλλον εμφανή αμηχανία. Υποστηρίζει ένθερμα την απόλαυση, γνωρίζοντας ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ενοχή. Προσπαθεί να προσεγγίσει τον θάνατο, για να τον καταλάβει καλύτερα. Παρουσιάζει αποστάγματα ζωής σοφών ανθρώπων, πένθη και επετείους, ποιήματα και τραγούδια.