Η «Αόρατη Ποίηση» του Σωκράτη Αντωνίου, είναι ένα Oulipo-εγχείρημα που ωθεί το τόλμημα της ποίησης στα όριά του: στην λιγότερο αισθητή εκδοχή της.
Στις σελίδες αυτού του βιβλίου βρίσκονται τα ποιήματα που δεν γράψαμε, αλλά που έχουν καταγραφεί ήδη μέσα μας με τα πιο αιχμηρά «εργαλεία». Όσοι γνωρίζουμε από ποια υλικά γράφεται η ποίηση, μπορούμε άνετα να τα διαβάσουμε, κατά προτίμηση εν σιωπή, όπως μας συμβουλεύει ο ποιητής.
Όσοι, από την άλλη, είμαστε –πάλι κατά την έκφραση του ποιητή– θιασώτες του ορατού, δεν μένουμε παραπονεμένοι: μας «παραχωρούνται» οι τίτλοι τους (μάλιστα τα περιεχόμενα φαίνεται πως μπορούν να διαβαστούν ως ένα αυτόνομο ποίημα), αλλά κι ένα παράρτημα, στο τέλος του βιβλίου, με χώρο για βρισιές προς τον ίδιο τον ποιητή, όπως πρώτος δίδαξε ο Βιτγκενστάιν. Ο γνωστός φιλόσοφος πρότεινε κάποτε στον εκδότη του (όταν εκείνος του παραπονέθηκε ότι το βιβλίο του ήταν μικρό σε έκταση) να προσθέσει στο τέλος λευκές σελίδες, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να γράφει ελεύθερα τις βρισιές του προς τον συγγραφέα, σε περίπτωση που θα ένιωθε απατημένος από το περιεχόμενο.
Η ποίηση όπως δεν την έχετε «ξαναδεί» ως τώρα.