«Τα ταξίδια αποτελούν μια πρόκληση προς τη φαντασία, προς το άγνωστο, αλλά όχι με την έννοια της κατάκτησης και της απόρριψης αλλά με την έννοια της κατανόησης και της συμπάθειας. Με την έννοια της γνώσης, ακόμα και της περιπέτειας. Τα ταξίδια πρέπει να λειτουργούν τρελά», γράφει στο καινούριο του βιβλίο ο Φαίδων Πατρικαλάκις, ζωγράφος, σκηνογράφος- ενδυματολόγος και συγγραφέας.
Και αλλού: «Ταξιδεύοντας στερεώνομαι μέσα στο σύμπαν και στον άχρονο χρόνο. Εισχωρώ μέσα στην ιστορία και τον τρόπο ζωής όλων αυτών των διαφορετικών λαών, που ο καθένας προσφέρει τη δική του πνοή και τον δικό του χαρακτήρα», μας λέει και μας ταξιδεύει…
Μέσα στην ιστορία : «Αφουγκράζομαι τα βήματα όλων εκείνων των ανθρώπων, να διασχίζουν πανικόβλητοι τους επιβλητικούς διαδρόμους των μεγάλων και υψηλών οικοδομημάτων με τα αινιγματικά σχέδια, χαραγμένα πάνω στις τεράστιες πέτρες. Τους νιώθω να τρέχουν , μάταια όμως διότι ο εχθρός τούς προλαβαίνει και τους εκμηδενίζει. Σκοτώνουν πολλούς από αυτούς και άλλους αιχμαλωτίζουν. Πλημμυρίζει ο τόπος από πένθος και μοιρολόγια»,
στα χρώματα: « Φρούτα, λαχανικά, μπαχαρικά, μαγικά ξόρκια, λουλούδια, ρούχα και ένα σωρό αλλοπρόσωπα αντικείμενα συνυπάρχουν σε μια πανέμορφη σύνθεση χρωμάτων και εξωτικών γεύσεων και ποικιλία μορφών, με έντονα χαρακτηριστικά που δεν τις ξεχνάς ποτέ»,
στους ήχους : «Μια χώρα ή μια πολιτεία τη γνωρίζεις όχι μόνο βλέποντάς την και ψηλαφίζοντάς την, αλλά και ακούγοντάς την. Συνήθως λέμε “θα πάω να δω την τάδε χώρα ή πολιτεία, ποτέ όμως δεν εκφράζουμε την επιθυμία ν’ ακούσουμε μια πολιτεία”,
στις γεύσεις και τις εικόνες… Βλέπουμε ό, τι βλέπει… Ακούμε ό, τι ακούει. Γευόμαστε ό, τι γεύεται… «Τα ταξίδια δεν πρέπει να τα χαιρόμαστε μόνο με τα μάτια, αλλά και να τα γευόμαστε με τα μάτια, σαν να είναι τροφή ευεργετική και θεραπευτική που μας εμψυχώνει και μας ανασταίνει απεριόριστα και καταλυτικά, όσο τίποτα άλλο».
Ο Πατρικαλάκις μας κάνει την τιμή να μας έχει συνταξιδιώτες του : Στην Μπούρμα... Στο Μεξικό και τη Γουατεμάλα… Στο Περού… Στο Λάος… Στο Βιετνάμ… Στο Ανγκόρ… Και όχι σαν “ταξιδιώτες της πολυθρόνας”. Με τον τρόπο που αφηγείται μας παρασέρνει τόσο ώστε να ζεσταινόμαστε όταν ζεσταίνεται, να κρυώνουμε όταν κρυώνει, και ν’ αναζητούμε ομπρέλα για να προστατευθούμε από τη βροχή, μόλις δούμε τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας, κατάμαυρο απ’ σύννεφα…
Και όταν πια τελειώσουμε το διάβασμα, κουβαλάμε, από τη μια την ευτυχία για όλους αυτούς τους τόπους που γνωρίσαμε, κι από την άλλη τη θλίψη, επειδή έφτασε το τέλος … που ίσως βέβαια, σύμφωνα με τον συγγραφέα πάλι , να μην είναι το τέλος – και το ευχόμαστε- αλλά η προσδοκία για νέα ταξίδια…