Η κρίση χρέους στην Ελλάδα συµπίπτει µε τη διεθνή τάση για επενδύσεις σε περιουσιακά στοιχεία. Η επι-
δίωξη κερδών έχει µεταστραφεί στον καπιταλισµό του 21ου αιώνα από την παραγωγή στην αναζήτηση
µονοπωλιακών προσόδων.
Η γη αποκτά ξανά δεσπόζουσα θέση στις διαδικασίες συσσώρευσης και κάθε είδους επενδυτές σπεύ-
δουν σε όλο τον κόσµο να υφαρπάξουν τεράστιες εκτάσεις.
Στην Ελλάδα οι µνηµονιακές κυβερνήσεις και η τρόικα έχουν επιβάλει θεσµικές εκτροπές που οδηγούν
σε ξεπούληµα της δηµόσιας γης. Πρόκειται για πρωτοφανή υφαρπαγή του δηµόσιου πλούτου µέσω του
ΤΑΙΠΕΔ, των ιδιωτικοποιήσεων δηµόσιων επιχειρήσεων και υποδοµών, των εξορύξεων, της επέλασης
στις ακτές και τα δάση, των εγκαταστάσεων ανανεώσιµων πηγών ενέργειας και του real estate. Αν σε
αυτά προσθέσουµε την επίθεση µέσω φορολογίας στην ιδιωτική γη και τους πλειστηριασµούς κατοικιών,
τότε γίνεται επιτακτική η ανάγκη για επανεκτίµηση της πολιτικής σηµασίας της γαιοπροσόδου.
Το βιβλίο αναλύει και τεκµηριώνει τα παραπάνω, περιγράφει τις αντιστάσεις των πολιτών και αναζητά
απαντήσεις στο ερώτηµα «τι κάνουµε µε τη γη».