Ο Δανιήλ ήταν ένας τεράστιος θυμός, ανευλαβής κι ευλαβικός, ανεδαφικός και προσγειωμένος. Ο Δανιήλ, ένας ιδιότυπος ασίκης που εκβίαζε τη λύτρωση, πολλά από τα βράδια του, σ’ αυτό το τρομερό χαμαιτυπείο, κι όπου αλλού, όπου ξεπουλιότανε η Ανατολή κι όχι μόνο, όπου το εύκολο χρήμα αποσάθρωνε ψυχές και προκαλούσε θυμούς γεμάτους από στιγμιαίες ηδονές, σπασμούς ψυχών ξένων, αγνώστων, σπασμούς μικρών πρωτοταξιδιάρικων θεών. Κι ο Δανιήλ πίστευε στους θεούς.

Οι 7 Θυμοί είναι ένα μυθιστόρημα υπαρξιακό και ενταγμένο στον ρεαλισμό της καθημερινότητας. Ο Πέτρος, αρχαιολόγος στο επάγγελμα βιώνει στο κέντρο τη Αθήνας την απογυμνωμένη ελληνική παράνοια ερχόμενος σε επαφή, από επιλογή ή από σύμπτωση, με ανθρώπους «διαφορετικούς»: Ένα Άραβα μετανάστη, που έρχεται σε μια χώρα απίστων αποφασισμένος να την κατακτήσει. Μια ελληνίδα ναρκομανή σε απεξάρτηση, που κουβαλά την αγωνία της αλκοολικής μητέρας της. Έναν νεαρό δημοσιογράφο, που φέρει την κατάρα της προσωπικής του θεότητας. Έναν Έλληνα μετανάστη που επαναπατρίζεται, άπατρις πλέον. Έναν διευθυντή τράπεζας, που πιστεύει ότι όλα εξαγοράζονται ακόμα και η αγάπη. Έναν κυνηγό θησαυρών, που κατασκευάζει ανιχνευτές μετάλλων αλλά δεν τους χρησιμοποιεί ποτέ. Η επαφή του Πέτρου με τους έξι αυτούς ανθρώπους είναι καταρχάς μια εμπειρία τραυματική. Για κάθε μία καταβάλλει και ένα αντίτιμο, μερικές φορές υλικό, άλλες καθαρά ψυχικό, άλλες πάλι και τα δύο. Το κέρδος της εμπειρίας θα καλύψει την απώλεια;
Το τέλος είναι ανοιχτό και διφορούμενο. Η τελευταία χειρονομία του είναι μια λύση προσωρινή, ένας συμβιβασμός με τις ανάγκες της υπαρξιακής ισορροπίας. Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση;