Από το 712 μ.Χ. και έπειτα Ιάπωνες σαμουράι καλλιέργησαν τον κώδικα συμπεριφοράς μπουσίντο και διαμόρφωσαν σταδιακά μια γενναία και ευγενική στάση απέναντι στη ζωή και τον θάνατο. Νομίζω ότι σήμερα πρέπει να τηρηθεί ένας κώδικας επιβίωσης, με έμφαση στις νέες ειδικές συνθήκες της εποχής μας -δίχως Ιάπωνα αφέντη- και σε μια "έντιμη ζωή" παρά σε έναν ένδοξο, τιμημένο θάνατο.
Ύστερα από αλλεπάλληλα, αναπάντεχα, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο, και είναι ντροπή. Αυτό είναι το προσωπικό μου δικαιολογητικό για την έκταση της "προστακτικής" - παρόλο που φέρω το βάρος της γνώσης ότι καμία εμπειρία δεν μπορεί ουσιαστικά να μεταδοθεί· αντίθετα, όσο εντονότερη είναι τόσο πιο προσωπική γίνεται. Χρησιμοποιώ, λοιπόν, την προστακτική όχι στην απολυτότητά της αλλά σαν μια πυξίδα που δείχνει -όπου και να είσαι- μια κατεύθυνση που τρεμοπαίζει σαν βελόνα. Δεν ψάχνει να επιβληθεί, αλλά να δείξει μια σταθερά, κάτι σαν τον μαγνητικό βορρά. Κανείς εξάλλου δεν έχει να μάθει κάτι, αν δεν το βιώσει πρώτα μόνος του και αν δεν φθάσει στον προορισμό του ασυντρόφευτος. Δύσκολα γλιτώνει το κακό από τους άλλους ή από ένα πολιτειακό σύστημα, αν δεν έχει ήδη μάθει καθ' οδόν να γλιτώνει από συμφορές που ο ίδιος προκαλεί στον εαυτό του (που είναι ο εκ των κανιβάλων κίνδυνος).
Να σημειώσω ότι αυτό το σύγγραμμα παραμένει έργο εν προόδω. Ελπίζω οι κανόνες του να σπάζουν διαρκώς και να διευρύνονται από τον αναγνώστη, ανάλογα με τις περιστάσεις που ζει.