Πριν από λίγες μέρες έφθασε στα γραφεία της εφημερίδας με το ταχυδρομείο ένα περιοδικό με τον τίτλο «alloglotta” και τον ερμηνευτικό υπότιτλο: δηλώνει αυτόν που κατασκευάζει μια άλλη γλώσσα, τη δική του προσωπική γλώσσα. Μέσα στο φάκελο εκτός από το τεύχος υπήρχε «ιδιόχειρο» (ευγενικό) σημείωμα (γραμμένο με μολύβι) με τις υπογραφές των υπευθύνων της έκδοσης: Θανάση Αποστόλου, Κώστα Σπηλιώτη και Σοφίας Κανάκη. Το σημείωμα πληροφορούσε ότι πρόκειται για αυτοχρηματοδοτούμενη, χωρίς διαφημίσεις, ετήσια θεματική έκδοση, στοιχεία που αποτελούν αναγκαία συνθήκη για την αυτοτέλεια κάθε εγχειρήματος, στοιχεία που, ομολογούμε, έλκουν μια αριστερή εφημερίδα να μη παραπετάξει το φάκελο στα αζήτητα. Η πρώτη εντύπωση - αισθητικά τουλάχιστον - υπήρξε πολύ θετική. Στη συνέχεια άρχισε το γνωστό, αμήχανο ξεφύλλισμα αλλά και ξετύλιγμα επιφυλάξεων και ερωτημάτων για το τι άραγε μπορεί να σημαίνει «κατασκευαστής» μιας άλλης γλώσσας; Οι επιφυλάξεις σχετίζονταν με τη ροπή προς τον εντυπωσιασμό, τη μίμηση ή την αντιγραφή ξένων προσπαθειών και προτύπων, στα οποία συχνά- πυκνά καταφεύγουν πολλοί (άτομα και ρεύματα) σε τούτη εδώ τη χώρα, ενώ το βασικό ερώτημα συνοψίζονταν στο «τι άραγε σημαίνει «κατασκευάζω» μια άλλη γλώσσα, ποιον απασχολεί και για ποιο λόγο πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο. Σημαίνει ότι τα όρια του κόσμου μας δεν ταυτίζονται με εκείνα της γλώσσας, ότι πρέπει να αναζητηθεί ένα νέο ιδίωμα; Σημαίνει μήπως ότι ο σύγχρονος λόγος έπαψε να έχει αυθύπαρκτη ουσία, πληθωρίστηκε μέχρις ακυρώσεως από τη μαζική και φλύαρη χρήση του, ή μήπως το ενέργημα της alloglotta θέλει να μας πει κάτι διαφορετικό ή περισσότερο από τα παραπάνω; Όπως κι αν έχει, δεν νομίζουμε ότι πρέπει να αρκεστούμε στην πρόχειρη, δημοσιογραφική αποκρυπτογράφηση, καθώς αυτή, είναι πολύ πιθανόν, να εκτρέψει αθέλητα η συζήτηση από τον πυρήνα μια σοβαρής σημειολογικής προσπάθειας και κατά τα φαινόμενα ενδιαφέροντος ενεργήματος. Αντιγράφουμε λοιπόν από το editorial το οποίο έπεται της ύλης του τεύχους αντί (ως είθισται) να προηγείται.

«Στην alloglotta (σημειώνουν οι δημιουργοί της) γυρεύουμε μια μέθοδο εργασίας για την επανεμφάνιση ή την κατασκευή μιας γλώσσας, που αποκρυπτογραφείται όταν τα υλικά στοιχειοθετούν μια διαφορετική όψη της υπάρχουσας γλώσσας τους ή συστήνουν την προϋπόθεση για μιαν άλλη. Με αίτημα να μορφώνεται κάθε φορά ένα ερώτημα ή μια γλώσσα των αναγνωρίσιμων ή μη υλικών. Γλώσσα ή ερώτημα που διαπερνά καταλυτικά την ύπαρξή μας και συντίθεται εντός μας σε διάλεκτο…

«Όλη η δοκιμασία της σύγχρονης τέχνης, η αλλαγή της γλώσσας της, προλέγεται κάτω από διαφορετικά συμφραζόμενα στο «μια επιστολή του Χόφμαννσταλ» διήγημα που δημοσιεύεται στις σελίδες του τεύχους και θεωρείται ως το εναρκτήριο κείμενο της alloglotta και της θεματικής ενότητας «σιωπή και θόρυβος» όπου και αφιερώνει το σύνολο των σελίδων της. Στις 220 σελίδες του πρώτου τεύχους παρουσιάζονται πολλά πρωτοεμφανιζόμενα κείμενα. Ενδεικτικά αναφέρουμε την Τέχνη των θορύβων του Λουίτζι Ρούσσολο, την αρχέγονη σονάτα του Κούρτ Σβίττερς, την Ψευδή σιωπή του Μπρούς Νάουμαν, τις ανύπαρκτες λέξεις του Δημήτρη Δημητριάδη, την στιγμή του Μαξ Νιούχαους κ.ά. Παρουσιάζονται επίσης κείμενα των Τζόρτζιο Αγκάμπεν, Τζόν Κέιτζ, Βολφ Φόστελ, Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ, Κάρλχάινζ Στοκχάουζεν, Τόρου Τακεμίτσου, Σάμιουελ Μπέκετ, Γιούκιο Μισίμα. Τέλος, περιλαμβάνονται δυο νέες μεταφράσεις: το σενάριο - κείμενο Ουρλιαχτά για τον Σαντ του Γκυ Ντεμπόρ και το διήγημα- επιστολή του Χόφμαννσταλ το οποίο προαναφέρθηκε. Εφημερίδα Αυγή 29/11/2009