Τι άλλο είναι η ανάγκη για λογοτεχνία παρά ανάγκη για πραγμάτωση όσων δεν φέρουν πραγματωμένη υπόσταση μέσα μας; Οι άνθρωποι που δεν ήμασταν και οι άνθρωποι που δεν γινόμαστε· άπασες οι εναλλακτικές ζωές που δεν απολύουν τη φαντασιακή τους ουσία και επέχουν έτσι θέση απολεσθέντος, νοστώντας στον εαυτό ως διαρκώς αναγεννώμενες εστίες λύτρωσης. [...] Υπάρχουν εδώ ήρωες που λυτρώνουν αποφάσεις οι οποίες έμειναν προθέσεις. Υπάρχουν ακόμα και όσοι βλέπουν τη δική τους απώλεια στη σφαίρα μιας μεταφυσικής Νέκυιας, εκεί που ο οδηγός της μηχανής, κουβαλώντας «τσαλακωμένα σκίτσα», επιστρέφει για μια τελευταία βραδινή περιπλάνηση, όπου ο κηδευμένος πατέρας, «χωρίς το κράνος τούτη τη φορά», έρχεται να μοιραστεί το ποτό στο τραπέζι της παιδικής ηλικίας, όπου ένας αγνοούμενος ανακαλύπτεται στο «δερματόδετο ημερολόγιο» κάποιου «υπαίθριου παζαριού», όπου οι Εβραίοι μετανάστες, διασχίζοντας την πλατεία Ελευθερίας, οδηγούνται ξανά «στον αφανισμό τους από τους ναζί», αλλά εμείς δεν μπορούμε να τους δούμε, «ούτε ένα μνημείο, μια πινακίδα, κάτι...» Κι ωστόσο, μπορούμε να δούμε τη θέα της απουσίας ακριβώς γιατί τέτοια βιβλία-πινακίδες γίνονται αυτό το «κάτι» όπου εγγράφεται η απώλεια και ζωικά διαστέλλεται το απολεσθέν.
Πίσω όμως από όλες τις προσωπικές απώλειες, πάνω σ' αυτές, μέσα σ' αυτές, μια κοινή για όλους ορφάνια. Η πόλη: η ίδια η απολεσθείσα Θεσσαλονίκη.