32 Δεκεμβρίου.
H μέρα που δεν ήρθε ποτέ ή που δεν ήρθε ακόμη ή που κράτησε (ή που ευχήθηκες να είχε κρατήσει) παραπάνω από το κανονικό. Ιστορίες για όλες τις πράξεις της αγάπης – και κυρίως για τον πολλαπλασιασμό (μα και την απαραίτητη διαίρεση). Ήρωες που είναι ελάχιστα ήρωες και περισσότερο ευάλωτοι αληθινοί άνθρωποι που μία βρίσκουν και μία χάνουν το νόημα. Μπαμπάδες, κόρες, μαμάδες, γιοι, αγάλματα, αναπόδραστοι δεσμοί και αιώνιοι έρωτες, σουρεαλισμός και σκοτεινό χιούμορ, όλα τα «ποτέ πια» κι όλα τα «για πάντα» μας, όλα γραμμένα με λέξεις που άλλοτε λάμπουν σαν δύο ήλιοι κι άλλοτε τρεμοπαίζουν σαν φωτάκια νυκτός.
____________
Προσοχή: στο βιβλίο γίνεται σαφές μια κι έξω ότι ο έρωτας όλα τα νικά εκτός αν δεν τα νικήσει, ενώ αποκαλύπτεται και το μυστικό να μην πεθάνεις ποτέ (αλλά και το τι θα βρεις στον Παράδεισο, αν τελικά δεν τα καταφέρεις).

O Αχιλλέας Κυριακίδης έγραψε για το βιβλίο:
Η 32α Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα όλων όσα δε χωρούν να εορταστούν στη διάρκεια του Γρηγοριανού ή, πόσο μάλλον, του Ιουλιανού ημερολογίου: της Λήθης, της Ανηφορικής Θάλασσας, των Αποφάσεων Που Δεν Πάρθηκαν, του Θνητού Υπέρ-Ήρωα, της Δωρεάν Συγγνώμης, των Περαστικών, του Τρόπον Τινά, του Αρχείου noima.doc, του Ενικού Πλήθους, του Αδέσποτου Γέλιου, της Ανέκδοτης Πολαρόιντ, του Ήχου Που Κάνει το Φεύγω Όταν Αυτός Που Λέει Φεύγω Το Εννοεί, της Εγγαστρίμυθης Πόλης, της Σελίδας 287, της Ντροπής, των Κουρασμένων Αισθημάτων. Επίσης, είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Συγγραφικής Ασυλίας: όλα τα άτακτα ταλέντα, όπως η Κατερίνα Έσσλιν, παίρνουν σβάρνα τους παιδότοπους του χρόνου, καταλύουν φραγμούς της λογικής και στερεότυπα, και τραμπαλίζονται με χάρη σ’ ένα μαγικό μεταίχμιο. Δεν είναι τυχαίο ότι, στις 32 Δεκεμβρίου, κανένας όσιος δε μαρτύρησε ποτέ.
Και μια προειδοποίηση από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
ίσως νιώσετε ότι κάθε μία από τις ιστορίες του βιβλίου χωριστά είναι κατά 15% ίδια με την αμέσως προηγούμενή της και κατά 85% ίδια με την αμέσως επόμενη. Απενεργοποιήστε τα κινητά σας και συνεχίστε την ανάγνωση σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Όλες οι ιστορίες (και όχι μόνο του βιβλίου) είναι έτσι κι αλλιώς η ίδια ιστορία γραμμένη ξανά και ξανά με άλλα λόγια.

Μετά τα βιβλία Ο μισός βέσπα και Γαμ. η Κατερίνα Έσσλιν γράφει το 32 Δεκεμβρίου – ένα βιβλίο σκοτεινό σαν υπόγειο αλλά και ταυτόχρονα γεμάτο ηλιόλουστα παράθυρα.