Είναι αποδεδειγμένο, ότι η κρίση υπομονετικά σοβούσε και ξέσπασε κάπου στο 2008. Τα τοξικά των εξατμίσεων μιας Αμερικάνικής Τράπεζας βρήκαν μόνιμη θέση στον ελληνικό ορίζοντα, σε αρμονική σύζευξη με τα ντόπια ρυπαρά νέφη, βούρκο και σαπίλα, κατάλοιπα όλα ενός γενικότερα δηλητηριασμένου πολιτικο-κοινωνικού περιβάλλοντος.

Και ενώ ο ελληνικός λαός καρτερικά περίμενε να ταξιδέψει με το καράβι της οικονομίας σε άλλους κόσμους μακρινούς, ονειρεμένους, βίαια κι αναπάντεχα ξεκίνησε σε ταξίδι άγνωστης, επικίνδυνης ρότας, φαιός ξεβράκωτος επιβάτης σε πλοίο σακαράκα.

Μοναδική ελπίδα, άρα, είναι ένα νέο όραμα για καινούργιο ταξίδι, με πορεία προς τα εσώψυχά μας. Ένα ταξίδι προς τα εμπρός

"... αν υπήρχε δυνατότητα να "φωτογραφηθεί" το περιεχόμενο των τραπεζικών θυρίδων, θα ζούσαμε το φαινόμενο της οφθαλμαπάτη".
"....Πρέπει να καταλογιστούν ευθύνες ακόμη και στο κομμάτι εκείνο της κοινωνίας της εντιμότητας και της αξιοσύνης, το οποίο δυστυχώς αρνείται σθεναρά ν' αναμειχθεί με την πολιτική, με αποτέλεσμα... να είναι καταδικασμένο να εξουσιάζεται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς του".