Η συγγραφέας ξεκινά την έρευνά της με την ανάλυση του ρωσικού αναρχισμού, ο οποίος βρίσκεται στις απαρχές της σύγχρονης τρομοκρατίας. Δεν περιορίζεται όμως στη μελέτη της ιστορικής εξέλιξης του φαινομένου της τρομοκρατίας, αλλά επιχειρεί και μια ερμηνεία του, βασισμένη στη θεωρία του πολέμου του Κλάουζεβιτς και στην ψυχαναλυτική θεωρία του Λακάν.

Σύμφωνα με τη συγγραφέα, η τρομοκρατία είναι μια μορφή πολέμου, ηθικά καταδικαστέα. Οι ιδέες του ρωσικού αναρχισμού του 19ου αιώνα, ο μηδενισμός, η άρνηση του εαυτού, αποτελούν την κινητήρια δύναμή της. Χρησιμοποιώντας αναφορές στο έργο του Ντοστογιέφσκι και του Τουργκένιεφ που παραπέμπουν στον Νετσάγιεφ, η Ελέν Λ' Εγιέ συνδέει τον διεθνισμό του Μπακούνιν με την Αλ-Κάιντα, και την κριτική της Δύσης από τους Ρώσους τρομοκράτες με την ισλαμιστική τρομοκρατία.

Η επίκληση του Νίτσε και η σχέση της μνησικακίας με την ανία οδηγούν τη συγγραφέα στο συμπέρασμα ότι ο μηδενισμός είναι η κοινή πηγή ισλαμισμού και ναζισμού, που συναντώνται στην κοινή εναντίωσή τους προς τον πολιτισμό. Καθώς η τρομοκρατία επικαλείται την αλλαγή μέσω της βίας και όχι μέσω του νόμου, συγκλίνει με τον ολοκληρωτισμό.

Η ψυχανάλυση -υποστηρίζει η συγγραφέας- μας επιτρέπει να μην υποχωρήσουμε μπροστά στο φάντασμα της όποιας ταυτότητας, π.χ. της "δυτικής". Το ανθρώπινο υποκείμενο έχει πάντοτε υβριδική υπόσταση, και μόνον η αποδοχή αυτού του διχασμού μπορεί να έχει ειρηνευτικό χαρακτήρα. Τα ισλαμιστικά κείμενα, που υπερασπίζονται την τρομοκρατία, αρνούνται αυτόν ακριβώς τον υβριδικό χαρακτήρα των σύγχρονων ταυτοτήτων και προάγουν την ενόρμηση του θανάτου.