Το αφιέρωμα αυτό στη μητέρα του κωφού και βαρήκοου παιδιού είναι ένα ανεκπλήρωτο χρέος. Χρέος το οποίο γεννήθηκε στην ψυχή μου από την πολύχρονη συνεργασία μου με αυτήν, όπου αφουγκράστηκα τους κραδασμούς της καρδιάς της, τις κραυγές αγωνίας της για τη ζωή και την τύχη του παιδιού της.

Όσα καταγράφονται σ' αυτό το αφιέρωμα έχουν στόχο, εκτός του να εκφράσουν τα βαθιά μου συναισθήματα προς αυτήν: Το θαυμασμό μου και την εκτίμηση μου για τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος, να αποκαλύψουν το ψυχικό της μεγαλείο και να λειτουργήσουν ως διδαχή στις νέες μητέρες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.

Εύχομαι το αφιέρωμα αυτό να γίνει μια ακόμη αφορμή για να εκτιμηθεί η προσφορά της που σε πολλές περιπτώσεις υποκαθιστά την κοινωνία και την πολιτεία, ώστε να αντιμετωπίζεται από όλους με μεγαλύτερη κατανόηση, σε ό,τι αφορά στις απαιτήσεις της για το κάτι καλύτερο του παιδιού της και να μην ρίχνεται αυτό στο σύγχρονο καιάδα του κοινωνικού ρατσισμού, και της περιθωριοποίησης "ως παιδί ενός κατώτερου Θεού".