Σώπασαν για λίγο σκεφτικοί. Γύρω τους το νησί κοιμότανε νανουρισμένο απ’ το τραγούδι της θάλασσας ... Ένα τόσο δα νησάκι, ένα πετράδι στο περιδέραιο του Αιγαίου, μια μικρογραφία της μοίρας της Ελλάδας στο πέρασμα των αιώνων... Μέσα τους ανακάλυπταν τη Μεγίστη πλημμυρισμένοι από συγκίνηση. Κοίταξαν γύρω τους με άλλα μάτια... Στα είκοσι δεν ήξεραν να αφουγκράζονται τον Κόσμο, μα στα σαράντα τα μονοπάτια της ψυχής είχαν ανοίξει. Το Καστελλόριζο δεν ήταν πια μια γωνιά του χάρτη, γινόταν μια γωνιά της ψυχής τους κι έτσι κανείς δεν παραξενεύτηκε με τα λόγια του Άγγελου, όταν πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε ξαφνικά:
"Ας προσπαθήσουμε!" κι όλοι κατάλαβαν τι εννοούσε. "Ας προσπαθήσουμε κι ό,τι μπορέσουμε θα κάνουμε... δε θέλω να είμαι δέντρο χωρίς ρίζες!"
Τον κοίταξαν βουρκωμένοι και σιωπηλοί. "Ας προσπαθήσουμε" είπε κι ο Αλέξης, "για τον κυρ-Σταύρο και τα εγγόνια του! Για το Καστελλόριζο!". Τα μάτια του γυάλιζαν στο σκοτάδι. "Για την Ελλάδα.." ψιθύρισαν όλοι μαζί ανατριχιάζοντας και χύσαν το κρασί τους στις πέτρες της αυλής, να πάει να ενωθεί με τα γλυκά νερά του Αιγαίου...