Ένας λαός, όπως οι Έλληνες, που έδωσε τιτάνιους αγώνες για τη λευτεριά του, θα πρέπει να βάλει τη δική του σφραγίδα στον τόπο που λέγεται Ελλάδα, για να φεγγοβολά, όπως η θωριά του μπαρουτοκαπνισμένου αγωνιστή του Εικοσιένα κι όλων των αγωνιστών στους εθνικούς αγώνες της φυλής, που με τις υπεράνθρωπες πράξεις τους έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει με θαυμασμό γι' αυτούς. Γιατί, ο λαός της Ελλάδας, έκανε πράξη και θυσία το όραμά του για τη λευτεριά και τη συνέχεια του γένους. Πόσο σοφά στην απλότητά τους και στη σύλληψή τους είναι τα λόγια του Φώτη Κόντογλου:
"Εμείς οι Έλληνες είμαστε ένα γένος πονεμένο, βασανισμένο, και γι' αυτό ό,τι κι αν φτιάξουμε έχει αίμα μέσα του και βάθος, επειδής ο πόνος είναι βαθύ πράμα. Σαν το ρημοδέντρι που το δέρνουνε όλοι οι άνεμοι και κείνο αγαντάρει, και θρέφει η ρίζα του και παγαίνει βαθιά μέσα στη γης, σκίζοντας τον βράχο, έτσι μπορεί να παρομοιαστεί και η φυλή η δική μας". Ο πόνος είναι το καμίνι της μεγαλοσύνης και των ψηλών κορυφών, γι' αυτό και ο λαός μας δικαιούται να περηφανεύεται, γιατί στους αιώνες της διαδρομής του πόνεσε πολύ. Το δημοτικό τραγούδι και ο κόσμος που κλείνει μέσα του είναι η εσώτατη αλήθεια και η ακατάλυτη ουσία του ελληνικού λαού.