"Ανεβαίνω τα σκαλιά, φτάνω στο δεύτερο όροφο, χτυπώ το κουδούνι. Ο διάδρομος είναι σκοτεινός, το κτήριο παλιό. Περιμένω. Η ψυχή μου, το σώμα μου βρί­σκονται σε άγρια διέγερση, όμως το πρόσωπό μου είναι απαθές.

Πίσω από το κρύσταλλο βλέπω να διαγράφεται η σκιά σου. Ανοίγεις την πόρτα, μου δίνεις το χέρι. Σου χαμογελώ τυπικά, τίποτα δεν αφήνω από την καταιγίδα μέσα μου να διαφύγει προς τα έξω.

Εσύ όμως ξέρεις. Με οδηγείς στο γραφείο σου, είσαι ευγενικός, ήπιος, καταδεχτικός. Και ξέρεις. Είναι αβάσταχτο αυτό, είναι αφόρητα οδυνηρό, γλυκό, πρόστυχο, όμορφο, δυνατό, ζαλιστικό..."

Tο να ερωτευτεί μια ασθενής τον ψυχίατρό της δεν είναι πρωτότυπο. Πρωτότυπη είναι κάθε φορά η διαδρομή που κάνει αυτός ο απατηλός έρωτας για να καταλήξει σε αποκαλύψεις βαθιά θαμμένων μυστικών. Η διαδρομή δεν είναι εύκολη, έχει παράφορα οράμα­τα, πάθος δυνατό και ανεκπλήρωτο, παράξενες ηδονές και παραληρηματικούς μονολόγους από τη μεριά της θεραπευόμενης, και από τη μεριά τού θεραπευτή έχει μια σταθερή, ακλόνητη στάση συμπαράστασης και αόρατης καθοδήγησης.

Όταν θα έρθει ο κατάλληλος καιρός, τα μυστικά θα έρθουν στην επιφάνεια και θα γίνει η δραματική ανατροπή. Τίποτε δεν θα είναι πια όπως πριν. Ο κόσμος θα επιστρέψει στις κανονικές του διαστάσεις, αλλά τώρα θα είναι πιο όμορφος και κυρίως πιο ανθρώπινος.