Τον Ζίγκφριντ, αυτό το σπουδαίο σύμβολο της γερμανικής μυθολογίας χρησιμοποιεί ο Ζιροντού με μεγάλη δεξιοτεχνία, προκειμένου να προσδώσει στον ήρωα του όλο το βάρος του ονόματος του, να φωτίσει τον αντικατοπτρισμό της γερμανικής σκέψης, συνείδησης και παράδοσης στο όνομα αυτό και ταυτόχρονα να το ανατρέψει στο παιχνίδι του νομίσματος με τις δύο όψεις, παιχνίδι της ίδιας της ύπαρξης του.

Η Γερμανία ολόκληρη καμαρώνει για τον σπουδαίο Ζίγκφριντ, ο οποίος όμως δεν είναι γέννημά της, όπως η παράδοση θα απαιτούσε, αλλά έντεχνο επιτηδευμένο δημιούργημά της.

Στην περίπτωση του Ζίγκφριντ, η αμνησία παίζει πρωταρχικό ρόλο. Αυτή δημιουργεί την απιστία στο παρελθόν και την κατάσταση της παράδοξης επιλογής ανάμεσα σε δύο αντίθετες πραγματικότητες που ο ήρωας, παρόλα αυτά, υπηρετεί πιστά.

Η αμνησία δημιουργεί τη συνειδησιακή του αδυναμία και τη δυσκολία επιλογής. Ο Ζίγκφριντ, λοιπόν, φαίνεται να βρίσκεται σε μία κατάσταση "απιστίας" εξ' αιτίας της αμνησίας του, σε μια κατάσταση χωρισμού απ' το παρελθόν και μέσα στη λήθη του, ψηλαφώντας, ψάχνει, ελπίζοντας να καλύψει αυτό το χάσμα που τον χωρίζει απ' τους ανθρώπους του.

Στο θεατρικό κείμενο ο ήρωας βρίσκεται στο κέντρο των προσώπων και των γεγονότων και ζει μία αγωνιώδη περιπέτεια. Όταν του δίνεται ο λόγος να εκφραστεί, μας παρουσιάζεται η έκφραση της εκκρεμότητας του εσωτερικού του διχασμού, μέσα από τα λόγια του, που βγαίνουν σα θλίψη ή σαν παράπονο.