Οι Αθηναίοι του 1ου αιώνα γέλασαν με την καρδιά τους όταν άκουσαν από τον παμπόνηρο Σαούλ-Παύλο την ιστορία ενός θαυματοποιού από την μακρινή Ιουδαία που τον έστειλε, λέει, κάποιος θεός να σώση τον κόσμο! Με την ανωτερότητα και το πνεύμα ανοχής που τους διέκρινε, τον ξεπροβόδισαν με συμπάθεια, αφού του εξήγησαν ότι ο δικός τους δρόμος για την ανθρώπινη πρόοδο περνούσε από την λογική και ακολουθούσε την δύσκολη αλλά σίγουρη πορεία της Προμηθεϊκής γνώσης.

Το γέλιο τους όμως πάγωσε μετά τρείς αιώνες, όταν οι επίγονοι του Παύλου, βάφτισαν χριστιανούς τους βάρβαρους του Αλάριχου και έστειλαν τις ορδές του να τους κατηχήσουν στην ''μοναδική αλήθεια'', σφάζοντας, καίγοντας και γκρεμίζοντας.

Στους αιώνες που ακολούθησαν το γέλιο έγινε πόνος, δάκρυ και αίμα πάνω από τα ερείπια του ελληνικού πολιτισμού που ισοπεδώθηκε από την "θρησκεία της αγάπης". Η ανθρωπότητα μπήκε στα σκοτάδια ενός ατέλειωτου Μεσαίωνα, άγρια χορτάρια σκέπασαν τα υψηλά διανοήματα, η μνήμη ατόνησε και οι έννοιες αναποδογύρισαν.