Όμορφη νύχτα για ταξίδι.
Απόψε είναι ορθάνοιχτο το μάτι της θεάς.
Μπορεί κανείς σχεδόν να δει τα μυστικά της.
Μα για μένα, είναι άγραφο χαρτί, η σελήνη.
Τι στέκει ανάμεσα στη θεά και στον καθρέφτη μου;
Ποιος ξένος ωκεανός κοιμίζει στα νερά του το φεγγάρι μου;
Γιατί σιωπούν τα μαντικά μου νυχτοπούλια;
Πυθέα... Πυθέα...
Όμορφη νύχτα για ταξίδι...


Η Μήδεια της Μαρίας Κυριάκη μου έφερε στο νου, χωρίς πολύ στ' αλήθεια να το σκεφθώ, κάποιες εκ βαθέων εξομολογήσεις παλιών ηρώων από την "Τέταρτη διάσταση" του Γιάννη Ρίτσου. Η ίδια τρυφερόκαρδη διάθεση, η ίδια ματιά της στοργής και της κατανοήσεως, τα ίδια στενοσόκακα του σκοτεινού ασίγαστου πάθους.
Η Μαρία Κυριάκη δίνει τη δική της, θα λέγαμε, εκδοχή διατυπώνοντας την πεποίθηση ότι η Μήδεια ερωτεύτηκε στην ουσία, το ταξίδι με τον Ιάσονα και όχι τον ωραίο ξανθό κλέφτη του χρυσόμαλλου δέρατος. Η μαγεία και τα μυστήρια, η αφοσίωση του φιδιού και η μέχρι θανάτου φύλαξη του μυστικού, αυτά είναι τα ιερά και τα όσια της Μήδειας, που βιώνει και αναβιώνει χιλιάδες φοράς το πάθος και τα παθήματά της στον μονόλογο, που της αφιερώνει η συγγραφέας.
Εξεχόντως γλαφυρό, το κείμενο της Μαρίας Κυριάκη είναι κάτι περισσότερο από έναν θεατρικό μονόλογο που θα αναζητούσε οπωσδήποτε το άπλωμά του στο σανίδι. [...]

(Μαρίκα Θωμάκη, καθηγήτρια θεωρίας και σημειολογίας του θεάτρου στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών)