Οι Πατέρες διαχωρίζουν σαφώς τις χαρές του κόσμου, απ' τη χαρά του Θεού.

Οι πρώτες αφορούν τα πλούτη, τις ηδονές, τις απολαύσεις, τις δόξες και της όποιες ψευδοτέρψεις της στιγμής, ενώ η άλλη είναι η εν Κυρίω χαρά, δηλαδή η χαρά εκείνη που προέρχεται απ' την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό.

Η μεγάλη κι ανώτερη αυτή η χαρά, δεν έχει καμμιά σχέση με τα υλικά, αλλά με τα πνευματικά πράγματα μονάχα.

Η εν Κυρίω χαρά, είναι και η διαρκής χαρά. Μ’ αυτήν ο άνθρωπος χαίρεται πάντοτε κι όχι όσο διαρκεί η ματαιότητα των κοσμικών πραγμάτων. Επιπλέον αυτά, δεν είναι μόνο ότι είναι άστατα, ευμετάβλητα και φθειρόμενα, αλλά κι αν ακόμη θα μπορούσαν να μείνουν, είναι τόσο αδύνατα, που δεν μπορούν να επισκιάσουν τις επερχόμενες λύπες και τις θλίψεις της ζωής.

Στον δίκαιο, θα μας πουν οι Πατέρες, η Θεία και επουράνια ευφροσύνη είναι διαρκής, γιατί άπαξ δια παντός κατοικεί σ’ αυτόν το Πνεύμα το Άγιο. Πρώτος δε «καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη» (Γαλ. 5,22)

Γι' αυτό και ο πιστός, είναι αδύνατο να μην έχει συνεχή χαρά, να μην χαίρετε πάντοτε αυτός που ασκεί την αρετή...