Ο Μανόλης Μαυρολέων, γεννήθηκε στη Ρόδο το 1958 και έμαθε τα πρώτα γράμματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κάσο. Σπούδασε φαρμακευτική στη Γένοβα και την Αθήνα. Παρακολούθησε σεμιναριακούς κύκλους σπουδών πάνω στη μελέτη της προσέγγισης ιστορικών πηγών με τον καθηγητή Βασίλη Κρεμμυδά στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, και τις σχέαεις του γραπτού με τον προφορικό λόγο μέαα από τη λαϊκή αφήγηαη και το παραμύθι, με δάσκαλο τον πρώτο σύγχρονο "επαγγελματία παραμυθά" Στέλιο Πελασγό στο 'Ιδρυμα Γουλανδρή - Χορν. Γράφει από την πρώιμη παιδική ηλικία. Διατηρεί φαρμακείο, ενώ εργάζεται συστηματικά πάνω σε θέματα πολιτισμού. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Κασιακών Μελετών και εισηγητής των Διεθνών Συναντήσεων Λύρας και Οργάνων με Δοξάρι στην Κάσο, καθώς και των Διεθνών Συναντήσεων Άσκαυλου και Ποιμενικών Πνευστών στην Κάρπαθο. Είναι μέλος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου και μόνιμος εισηγητής στα Πολιτιστικά της Συμπόσια. Έργα του: Η συλλογή στιχουργημάτων "Χωματένιοι δρόμοι", 1978, ανεξάρτητη έκδοση, η τριλογία αντιποιημάτων "Πρόλογος". 1990, εκδόσεις "Πενταδάκτυλος", το μυθιστόρημα "Να σου κάμω την ιστορία μου". 1997, εκδόσεις "Κέδρος" και τα παραμύθια "Το αφηρημένο αστέρι", 2002. εκδόσεις "Κέδρος". "Ο Χρονομάστορας", 2005, εκδόσεις "Άγκυρα", "Κίκο. η κότα που έμαθε να πετάει", 2006, εκδόσεις "Πατάκη" και "Η Κίκο ταξιδεύει και γνωρίζει τον κόσμο", 2000, εκδόσεις "Πατάκη". Έχει εργασθεί στη συγγραφή κειμένων για θεατρικές παραστάσεις και μουσικοθεατρικά δρώμενα ("1779", Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας, 1998. "Θολά Νερά - Νίκος Καββαδίας", 2001, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και "Προσοχή! Το φαρμακείο διανυκτερεύει!" θέατρο "Τόπος Αλλού", 2010). Επιμελήθηκε τις ανθολογίες του ποιητή Α. Ι. Αντωνίου. 1998, εκδόσεις Ερμής, και των Δωδεκανησίων Πεζογράφων με τίτλο "Εν Δωδεκανήσω", 2002, εκδόσεις "Κέδρος". Το 1977 τιμήθηκε με το Πανελλήνιο Βραβείο Μαθητικού Διηγήματος (με κριτική επιτροπή τους Ν. Βρεττάκο, Α. Δημαρά. Ε. Κομνηνού. Κ. Μητροπούλου. Α. Πανσέληνο. Κ. Μουρσελά, Μ. Κουμανταρέα. κ.ά.

Ο Μάνος Αναστασιάδης γεννήθηκε στο Διαφάνι Καρπάθου το 1948. Είναι ζωγράφος με μακρόχρονες ελεύθερες σπουδές ζωγραφικής, κυρίως με έρευνες πάνω στους εκφραστικούς τρόπους και τις τεχνικές και με ειδικές μελέτες πάνω σε θέματα θεωρίας και πρακτικής της εικαστικής έκφρασης, τις οποίες έχει εφαρμόσει ως δάσκαλος τέχνης σε πειραματικά σχολεία της πόλης της Ρόδου και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Στη διδακτορική του διατριβή ασχολήθηκε με τη δημιουργικότητα της εικονικής έκφρασης στο χώρο του εικονογραφημένου βιβλίου. Εκτός από τη ζωγραφική, στα εκφραστικά του μέσα ανήκουν η χαρακτική, η γλυπτική και η φωτογραφία, έχει όμως επίσης ασχοληθεί σοβαρά και με την ποίηση, την οποίαν ενσωματώνει στο εικαστικό του έργο, καθώς και με το κριτικό δοκίμιο πάνω κυρίως σε θέματα τέχνης. Πήρε μέρος μέχρι τώρα με ανακοινώσεις του σε πολιτιστικά και επιστημονικά συνέδρια και επιμελήθηκε εκδόσεις με καλλιτεχνικό περιεχόμενο, ενώ συμμετείχε, ως επιτελικό οργανωτικό στέλεχος σε διάφορους πολιτιστικούς φορείς, όπως το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Δήμου Ροδίων (το οποίο θεωρείται το δεύτερο καλύτερο στην Ελλάδα μετά την Εθνική Πινακοθήκη), τον Πολιτιστικό Οργανισμό της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου (ΟΠΑΔ), της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου, το Κέντρο Καρπαθιακών Ερευνών κ.ά. Το καλλιτεχνικό του έργο παρουσιάστηκε μέχρι τώρα σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και σε διάφορα μέσα ενημέρωσης και έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον ιστορικών τέχνης και κριτικών. Έργα του υπάρχουν σε διάφορες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Ένας από τους κυριότερους πυρήνες του έργου του αφορά το χώρο του Αιγαίου και της Μεσογείου στο φυσικό, ιστορικό, κοινωνικό, αισθητικό και μυθολογικό τους περιεχόμενο, ως μια βιωματική εμπειρία ζωής και μορφωτικής διαδικασίας. Οι σημαντικότερες πτυχές του έργου του έχουν τους τίτλους: "Μεταγραφές και μεταμορφώσεις", "Περιπέτειες στο φως και στο σκοτάδι του κόσμου μας", "Παλίμψηστα", "Ανθρωπογραφίες", "Ομηρικές ακτές", "Μινωταυρομαχία", "Του έρωτα και του θανάτου" κ.ά. Χαρακτηριστικό της έκφρασης του είναι το ευρύ φάσμα αναζητήσεων και πραγματώσεων, επειδή θεωρεί ότι δεν μπορεί να υπάρχει τέλος στις αναζητήσεις ενός πραγματικού δημιουργού. Γι' αυτό αποφεύγει τη μονολιθικότητα στη χρήση των θεμάτων, των μέσων, των τεχνικών και των τρόπων έκφρασης, που παγιώνουν τα στερεότυπα και τελματώνουν όλες τις δημιουργικές δυνάμεις στο χώρο των τεχνών. Στο έργο του ενσωματώνονται μερικές εκφραστικές κατακτήσεις του μοντερνισμού, καθώς και ορισμένα δυναμικά στοιχεία της παράδοσης από την ιστορία της τέχνης, ενώ είναι πάντα παρών ο κοινωνικός προβληματισμός, το ανοιχτό και δημιουργικό πνεύμα και η ολότητα της έκφρασης. Στην καλλιτεχνική του πορεία ανιχνεύονται, σε διάφορες φάσεις, ρεαλιστικές και υπερρεαλιστικές εκφράσεις, καθώς και μια κίνηση από την περιγραφικότητα στην αφαίρεση, με διαστάσεις ποιητικές και συμβολικές. Πεποίθηση του, την οποία υπερασπίζεται με σθένος μέσα από το έργο και τα κείμενα του, είναι ότι η τέχνη αποτελεί βασική εκφραστική δύναμη εξανθρωπισμού και γι' αυτό δεν μπορεί να εξαντλείται σε μια ασήμαντη διακοσμητική και ανούσια δραστηριότητα και με τον τρόπο αυτό να είναι απούσα από τη συνολική ανθρώπινη περιπέτεια και τα ποικίλα νοήματα της ζωής, με όλες τις διαστάσεις που αυτά μπορούν να πάρουν σε ατομικό και διατομικό επίπεδο μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Για το καλλιτεχνικό του έργο έχουν γραφτεί αρκετά κριτικά κείμενα και μελέτες από γνωστούς ιστορικούς και κριτικούς τέχνης (Χρύσανθος Χρήστου, Νίκος Ζίας, Χάρης Καμπουρίδης κ.ά.). Το Α' κανάλι της γερμανικής τηλεόρασης τον συμπεριέ¬λαβε σ' ένα πρόγραμμα του στο οποίο συμμετείχε το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, υπό την επιμέλεια του Πανεπιστημιακού Dr. Klaus Gallas, με στόχο την προβολή της χώρας μας στο εξωτερικό. Το πρόγραμμα προβλήθηκε δυο φορές στη Γερμανία (1996 και 2003) και αναμεταδόθηκε από την αγγλική τηλεόραση (1999).