"Αρόδο: όταν πλοίον 'τι παραμένει ολίγον έξωθεν λιμένος ή όρμο χωρίς να αγκυροβολήση' (Λεξικόν Δημητράκου) (...). Μια διαδικασία χαραγμένη στις παραδόσεις των μικρών νησιωτικών τόπων που δεν είχαν πάντοτε τη δυνατότητα ελλιμενισμού μεγαλύτερων σκαφών. Αρόδο: μια συνθήκη αναμονής (...). Ξ εκκρεμότητα που γέμιζε ζωή και μετρούσε τη μέρα στους παραθαλάσσιους οικισμούς για πάμπολλες γενιές.

Καράβια όλων των ειδών. Στην αρχή καΐκια με πανιά. Μετά και μηχανοκίνητα. Ύστερα από τον Πόλεμο, πλοία με κάρβουνο ή ατμόπλοια. Όλα τα πρόλαβε ο αιώνας που πέρασε. (...)

Η παράδοση συνεχίστηκε με αγκυροβολημένα καΐκια και βαπόρια, με λιμενεργάτες και λεμβούχους, με καρνάγια και μώλους, ως τα πιο πρόσφατα χρόνια - τέσσερις-πέντε δεκαετίες από σήμερα. (...)
κάπως έτσι, τέλος πάντων, καταρτίστηκε η συλλογή (?). Σκοπός ήταν η προβολή μιας "φέτας ζωής" από παρελθόν σχετικά πρόσφατο, παρελθόν που πρόλαβε, χάρη στην επιτάχυνση των ρυθμών γενικότερης ανάπτυξης, να "κλείσει" και να γίνει μακρινό για τους ίδιους τους ανθρώπους που το έζησαν."

Αρόδο: Μία συλλογή φωτογραφιών, με πρόλογο του Δημήτρη Κυρτάτα, εισαγωγή και επιμέλεια Γιάννη Μαμάη, επίμετρο από τη Τζελίνα Χαρλαύτη και ιστορικά στοιχεία από τον Άρη Μπιλάλη.