Με λένε Στέλα (με ένα λάμδα), μικρή με φώναζαν Σταλίτσα, κι αυτή είναι η ιστορία μου. Είμαι 27 ετών και τα τελευταία 13 χρόνια της ζωής μου πάσχω από νευρική ανορεξία. Παλεύω εδώ και τρία χρόνια να νικήσω την ασθένεια κι ακόμη δεν έχω κερδίσει. Αποφάσισα να αφηγηθώ την ιστορία μου, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να δω τον εαυτό μου όπως είναι, ότι αυτήν τη φορά ο καθρέφτης θα μου πει την αλήθεια. Στέκομαι μπροστά σας αδύνατη, αδύναμη, γυμνή, ελπίζοντας να βοηθήσω άλλα κορίτσια που παλεύουν με τον ίδιο δαίμονα, που αναζητούν το δικό τους καθαρτήριο πάνω από λεκάνες τουαλέτας, που κοιτάζουν το αποσκελετωμένο κορμάκι τους και θέλουν να πριονίσουν τα "λίπη" που "ξεχειλίζουν", ακόμη και γι' αυτές που νομίζουν ότι μπορούν ακίνδυνα να κάνουν δίαιτα πάνω από μια λεκάνη.

Γράφω για τον Δημήτρη μου, που είναι διαρκώς δίπλα μου, μέσα μου, ένα. Η ιστορία μου είναι σίγουρα μια ιστορία αγάπης, η πιο δυνατή που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, είναι μια ιστορία προς το θάνατο που παλεύει να γίνει μια ιστορία για τη ζωή. Είναι μια ιστορία εφιαλτική. Δεν ξέρω μεγαλύτερο εφιάλτη από το να οδηγείς συνειδητά τον εαυτό σου στο θάνατο.

Η νευρική ανορεξία καταργεί ακόμα και το πιο πρωτόγονο ένστικτο, αυτό της επιβίωσης. Αναστρέφει τον ορθολογισμό, στρεβλώνει την πραγματικότητα.
Ο καθρέφτης αντεστραμμένος.