Ο Σαράντης Αντίοχος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο του 1938. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Πολεοδομία στο Λονδίνο, όπου έζησε αναγκαστικά αυτοεξόριστος στην διάρκεια της δικτατορίας, εργαζόμενος στο αγγλόφωνο αντιστασιακό περιοδικό Greek Report. Αρχικά ασχολήθηκε με τη λαογραφική έρευνα κι έλαβε δύο φορές (1961 και 1964) το Α΄ Βραβείο της εν Αθήναις Γλωσσικής Εταιρείας για αντίστοιχες εργασίες του με θέμα τη γλώσσα και τη λαογραφία της Ζακύνθου. Στο διάστημα 1962-1965 εξέδιδε την Εφημερίδα Ζάκυνθος, με έμφαση στα πολιτιστικά. Συνεργάστηκε δραστήρια στην Διεθνή Συνάντηση Μεσαιωνικού και Λαϊκού Θεάτρου, από το ξεκίνημά της, αναλαμβάνοντας τον συντονισμό της διοργάνωσης των εκδηλώσεών της το 1965 και το 1966. Το 1975, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μεθόδευσε την αναβίωση της Συνάντησης και διετέλεσε επί διετίαν Πρόεδρος του ομώνυμου φορέα. Το 1977 έφυγε για επαγγελματικούς λόγους στο εξωτερικό (Μαδρίτη, Λουξεμβούργο και ξανά Μαδρίτη) όπου μόνιμα ζει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 ανέπτυξε έντονη πολιτιστική δραστηριότητα στην Ισπανία και συνέβαλε στην ίδρυση του Ισπανο-Ελληνικού Μορφωτικού Συνδέσμου, φορέα με σοβαρή και μεγάλη προσφορά στις βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές. Τιμήθηκε από την Ισπανική Κυβέρνηση με το παράσημο του Τάγματος της Isabel la Catolica. Έχει λάβει μέρος σε πολλά διεθνή συνέδρια και συνδιασκέψεις για λογοτεχνικά και πολιτισμικά θέματα. Ο Σαράντης Αντίοχος έχει εκδώσει τα εξής βιβλία ποίησης: - "Φύλλα Ημερολογίου" (1965), - "Marginalia-Περιθωριακά" (1982), - "Τατουάζ" (1985), - "Πρελούντια για τη Ζάκυνθο" (1988), - "Σύγχυση αρωμάτων" (1989), - "Παράθυρο στη μεσημβρία" (1995) και - "Εξ αντικειμένου" (2000). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Ισπανικά και τα Γαλλικά και έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες, όπως στην "Antologia de Poesia Mediterrania", (Βαλένθια, 1985), και στην ανθολογία σύγχρονης παγόσμιας ποίησης, "20 ans de POE&SIE", στη σειρά L'Exreme Contemporain, του εκδοτικού οίκου Belin (Παρίσι, 1997).

Ο Αρχιδούκας Λουδοβίκος Σαλβατόρε γεννήθηκε στην Φλωρεντία στις 4 Αυγούστου 1847. Ήταν ο προτελευταίος γιός του Λεοπόλδου ΙΙ, Μέγα Δούκα της Τοσκάνης. Υπήρξε μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα τόσο ώστε να θεωρείται πρωτότυπος για τον τρόπο που ζούσε κυριολεκτικά ασυνήθιστο, κυρίως για ένα μέλος του Αυτοκρατορικού Οίκου. Με ασίγαστο πάθος για την επιστήμη και την έρευνα, ιδιαιτέρως στον τομέα των Φυσικών Επιστημών, ο Αρχιδούκας υπήρξε ο τελευταίος εκπρόσωπος της διαφωτιστικής πολιτιστικής παράδοσης των Λορένα στην Τοσκάνη. Αφιέρωσε τη ζωή του στην έρευνα των Μεσογειακών ακτών και των Αρχιπελάγων που ήταν μόλις γνωστά στους περισσότερους ή ακόμα ήταν προς εξερεύνηση. Με τα πλοία του "NIXE I και NIXE ΙΙ" (ΝΙΚΗ Ι και ΙΙ) έκανε συνεχή ταξίδια μελέτης, προτείνοντας τα αποτελέσματα των ερευνών του σε περισσότερα από εξήντα βιβλία εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα και σε άρθρα, που συνοδεύονται από αναρρίθμητα σχέδια σχεδιασμένα από τον ίδιο. Ως μελετητής πολλών Επιστημών (ασχολήθηκε με την γεωλογία, αρχαιολογία, βοτανική, ζωολογία, μέχρι και εθνολογία και γλωσσολογία) ήταν στην εποχή του διεθνώς γνωστός. Η μητρική του γλώσσα ήταν η ιταλική, μιλούσε όμως γερμανικά, ισπανικά καταλανικά, γαλλικά και αγγλικά. Είχε εκλεγεί επίτιμο μέλος πολλών επιστημονικών ακαδημιών σ’ όλο τον κόσμο και του απονεμήθηκε, εκτός των άλλων βραβείων, χρυσό μετάλλειο, στην Διεθνή Έκθεση του 1878 στο Παρίσι για το έργο του με θέμα τις Βελεαρίδες νήσους. Μοιραζόταν την ζωή του μεταξύ των κατοικιών του στην Μαγιόρκα, Ζίντις (Μούτζια), Ramich (Αίγυπτος) και πάνω στο "Nixe", σταματώντας συχνά στα νησία Lipari, στην Ελλάδα και στην Δαλματία. Το απέραντο κτήμα του στην Ζίντις, αγορασμένο το 1876, το οποίο επέκτεινε με το πέρασμα των χρόνων, περιλάμβανε κτήματα που προορίζονταν για βοσκή, αμπέλια και δασύλλια, στο οποία υπήρχαν δεκαεπτά αγροικίες και δύο βίλλες. Στην αρχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ήδη υπέφερε από μια εξελισσόμενη μορφή ελεφαντίασης, που τον υποχρέωσε να μεταφερθεί στην Γκορίτσια και μετά από ένα χρόνο στο καστέλλο του στο Brandeis στον ποταμό Έλβα. Πέθανε το 1915, σε ηλικία 68 ετών.