Η παρούσα εργασία αποσκοπεί στην εξερεύνηση της πορείας των εικαστικών τεχνών εκ παραλλήλου με αυτήν των άλλων τεχνών, στη διάρκεια της πιο πολυκύμαντης περιόδου της νεότερης ιστορίας της Θεσσαλονίκης για τους προφανείς λόγους των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων. Εξετάζει επίσης τους τρόπους με τους οποίους οι Καλές Τέχνες διαμορφώθηκαν και αναπτύχθηκαν μέσα στις γενικότερες και ειδικότερες φυλετικές, εθνικές, πολιτικοκοινωνικές ανακατατάξεις, στον στρόβιλο των γεγονότων που υπονόμευαν την ίδια την οντότητα της πόλης, αλλά και της Ελλάδας, μέχρι τουλάχιστον το τέλος του Εμφυλίου, τη στιγμή που ο μοντερνισμός είχε σχεδόν ολοκληρώσει τον κύκλο, τόσο των ανατροπών όσο και των αναζητήσεών του στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Αμερική. Η Θεσσαλονίκη, άλλοτε συμβασιλεύουσα, άλλοτε επαρχία, και καμιά φορά ξεγραμμένη από τον χάρτη των καλλιτεχνικών δρώμενων, όφειλε να βρει μόνη της τις διεξόδους από το τέλμα ώστε να ξαναποκτήσει τη χαμένη της ταυτότητα και, επιπλέον, να δώσει το δικό της στίγμα στον πολιτισμό.