Όταν μεγαλώσεις, θα σε πάρω να γνωρίσεις την Ελλάδα, την πατρίδα μας. Να δεις τα ψηλά βουνά, τον Όλυμπο, τον Κίσαβο, εκεί που κατοικούσαν οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων. Θα δεις τους λουλουδιασμένους κάμπους με τα χρυσά στάχυα. Τις θάλασσες και τις χρυσογάλαζες ακτές που κάνουν τους Έλληνες να ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου. Θα δεις και τα αμπέλια με τις χρυσές ελιές. Πατέρα, αλήθεια, οι ελιές είναι χρυσές; Όταν τις χαϊδεύει ο ήλιος, λάμπει ο καρπός σαν το χρυσάφι. Όμως είναι πιο σπουδαίος κι απ' το χρυσάφι. Επιτέλους, πότε θα πάμε, πατερούλη μου, σ' αυτή την όμορφη πατρίδα; Μου λες και μου ξαναλές εκατό φορές τη μέρα, μ' έκανες να την αγαπήσω, μ' αυτές τις χρυσές ελιές, κι ακόμα να μπούμε στο τραίνο να πάμε στον Όλυμπο που κατοικούσαν οι θεοί... Αχ, αχ, παιδάκι μου, να ' ξερες πόσο λαχταρώ να πετάξουμε σαν τον Δαίδαλο και τον Ίκαρο του παραμυθιού... Μα και τότε και σήμερα, παιδί μου, που πέρασαν χιλιάδες χρόνια, εξακολουθούν να υπάρχουν τύραγνοι που δεν αφήνουν τους ανθρώπους ελεύθερους να ζήσουν όπου θέλουν, δηλαδή στην πατρίδα τους.