Ο Roger-Pol Droit γεννήθηκε το 1949 στο Παρίσι. Σπούδασε φιλοσοφία στην Ecole Normale Superieure. Σε ηλικία μόλις 23 ετών πήρε το μεταπτυχιακό του δίπλωμα στη φιλοσοφία, εξέδωσε ένα βιβλίο για τη δημοσιογραφία και δημοσίευσε τα πρώτα του άρθρα στην εφημερίδα Le Monde. Μέχρι σήμερα συνεχίζει τόσο τη δημοσιογραφική όσο και την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία. Ως δημοσιογράφος, έχει πάρει συνεντεύξεις από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ού αιώνα, όπως ο Ουμπέρτο Έκο, ο Μισέλ Φουκό, ο Κλοντ Λεβί-Στρος, ο Τζορτζ Στάινερ κ.ά., ενώ έχει δική του εβδομαδιαία στήλη στη Le Monde. Μάλιστα κάποια από τα άρθρα του αυτά εκδόθηκαν σε βιβλίο με τον τίτλο "Η συντροφιά των φιλοσόφων". Από το 1989, ο Ροζέ-Πολ Ντρουά εργάζεται στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας, όπου μελετά την επιρροή των ασιατικών συστημάτων σκέψης στην ευρωπαϊκή φιλοσοφική φαντασία, καθώς και το πρόβλημα των ορίων της φιλοσοφικής ταυτότητας. Έχει γράψει βιβλία, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται: "Η λησμονιά της Ινδίας", "Οι φιλόσοφοι και ο Βούδας" κ.λπ.

1922: Γέννηση του Κορνήλιου Καστοριάδη, στην Κωνσταντινούπολη. 1937-1942: Σπουδάζει Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. 1937: Εντάσσεται για πολύ μικρό διάστημα στην ΟΚΝΕ. 1940: Συγκροτεί λίγο μετά την αρχή της Κατοχής μαζί με άλλους νέους μιαν ομάδα η οποία εναντιώνεται στον "σωβινιστικό προσανατολισμό" του ΚΚΕ. 1943: Προσχωρεί στον τροτσκιστική ομάδα του Σπύρου Στίνα. 1944: Πρώτη δημοσίευση γραπτών του στο περιοδικό "Αρχείο Κοινωνιολογίας και Ηθικής". 1945: Φεύγει από την Ελλάδα για τη Γαλλία μαζί με άλλους διακόσιους νέους, με υποτροφία μεταπτυχιακών σπουδών της γαλλικής κυβέρνησης· φθάνει στο Παρίσι, όπου και εγκαθίσταται μέχρι το τέλος της ζωής του. 1945: Συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι και αμέσως εντάσσεται στο τροτσκιστικό κόμμα (PCI). Ας σημειωθεί, πάντως, ότι ήδη τότε είχε διαμορφώσει τις "βασικές ιδέες για την κριτική της γραφειοκρατίας της Σοβιετικής Ρωσίας". 1946: Συγκροτεί, μαζί με τον Κλοντ Λεφόρ και ορισμένα άλλα μέλη, μιαν τάση στο PCI. Τάση που, το 1948, θα αποχωρήσει τελικά από το τροτσκιστικό κόμμα, κόβοντας τους δεσμούς της με τον τροτσκισμό. 1948: Ιδρύει με τον Κλοντ Λεφόρ την ιστορική πλέον ομάδα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα", η οποία λειτούργησε σχεδόν είκοσι χρόνια και της οποίας ήταν ο εμψυχωτής· η ομάδα διαλύθηκε με κοινή απόφαση στο τέλος του 1966. 1949-1965: Η ομάδα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" εκδίδει το ομώνυμο περιοδικό, στο οποίο ο Κορνήλιος Καστοριάδηςς έχει συγγράψει τα βασικά κείμενα που καθόρισαν τον προσανατολισμό της ομάδας και του περιοδικού· κείμενα που προσφέρουν μιαν "καινούργια κατανόηση της ανθρώπινης κοινωνίας και ιστορίας, ως δημιουργίας και όχι ως υποκείμενης σε αδήριτους ιστορικούς νόμους". 1948-1970: Εργάζεται ως οικονομολόγος στον διεθνή οργανισμό ΟΟΣΑ. 1974: Αρχίζει να ασκεί επαγγελματικά την ψυχανάλυση, δραστηριότητα την οποία συνέχισε έως το τέλος της ζωής του. 1975: Έκδοση του κλασικού πλέον βιβλίου του, "L' institution imaginaire de la societe". 'Εξι χρόνια αργότερα, το βιβλίο εκδίδεται στα ελληνικά με τίτλο "Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας" (εκδ. Ράππα). 1979: Εκλέγεται διευθυντής σπουδών στην Σχολή Ανωτάτων Σπουδών για τις Κοινωνικές Επιστήμες (EHESS)· ονομάζει τον κύκλο των σεμιναρίων του "Θέσμιση της κοινωνίας και ιστορική δημιουργία". 1997: (26 Δεκεμβρίου): Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, πεθαίνει, στο Παρίσι.

Ο Εντγκάρ Μορέν (Edgar Morin), Διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) της Γαλλίας, γεννήθηκε το 1921 στο Παρίσι από γονείς που ανήκαν στην εβραϊκή μεσογειακή διασπορά και είχαν ζήσει πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα και έλαβε ενεργό μέρος στην Αντίσταση. Αργότερα (1951) διαγράφηκε από το Γαλλικό Κ.Κ. και έγινε ένας διεισδυτικός και οξύς κριτικός του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Αφιερώθηκε έκτοτε στην επιστημονική και τη συγγραφική εργασία του, παραμένοντας πολιτικά αυτόνομος στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, δίνοντας πάντα το παρόν με την κριτική του στάση απέναντι στα "μεγάλα γεγονότα" του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Το 1957 ίδρυσε μαζί με τον Κώστα Αξελό και άλλους το περιοδικό "Arguments". Έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα τα ακόλουθα έργα του Εντγκάρ Μορέν: "Οι σταρ" (Παϊρίδης, χ.χ.), "Αφήνοντας τον εικοστό αιώνα" (Ροές, 1987), "Να σκεφτούμε την Ευρώπη" (Εξάντας, 1991), "Γη-πατρίδα" (Οδυσσέας, 1993), "Έρωτας-ποίηση-σοφία" (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 1997), "Μια πολιτική πολιτισμού" (Νέα Σύνορα, 1998), "Κοινωνιολογία" (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 1998), "Τα δαιμόνιά μου" (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 1999), "Το καλοφτιαγμένο κεφάλι" (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2000), "Η ανθρώπινη φύση: το χαμένο παράδειγμα" (Εναλλακτικές εκδόσεις, 2000), "Η Μέθοδος: 3. Η γνώση της γνώσης" (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2001). Άλλα έργα του: "L' homme et la mort" (1951), "Autocritique" (1959), "L' esprit du temps" (1962-1976), "Le vif du sujet" (1969), "La methode 5 τόμοι" (1977-1991) κ.λπ.

Ο Jean - Pierre Vernant (1914-2007), ιστορικός και κοινωνικός ανθρωπολόγος, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ελληνιστές του 20ου αιώνα. Σπούδασε στη Σορβόννη. Στη διάρκεια του πολέμου έλαβε μέρος στην Αντίσταση, και υπήρξε αρχηγός σώματος στρατού των Γαλλικών Δυνάμεων Εσωτερικού, στην Haute-Garonne, με το ψευδώνυμο "Συνταγματάρχης Berthier". Δίδαξε αρχικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το 1948 άρχισε να εργάζεται ως ερευνητής στο Centre National de Recherche Scientifique (CNRS), όπου επηρεάστηκε από τη θεωρία του Louis Gernet. Xρημάτισε από το 1957 μέχρι το 1975 διευθυντής σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales. Tο 1964 ίδρυσε και διηύθυνε ως το 1984 το Κέντρο Συγκριτικών Ερευνών για τις Αρχαίες Κοινωνίες (Κέντρο Louis Gernet). Από το 1975 ως το 1984 δίδαξε ως καθηγητής στο College de France, στην έδρα Συγκριτικής Μελέτης των Αρχαίων Θρησκειών, και στη συνέχεια αποχώρησε ως ομότιμος καθηγητής του ιδίου ιδρύματος. Το 2002 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (μετά από την απονομή ανάλογων διακρίσεων στα πανεπιστήμια του Σικάγο, του Μπρίστολ, του Μπρνο, της Νάπολης και της Οξφόρδης). Τιμήθηκε με πολυάριθμες διακρίσεις και τίτλους τιμής στη χώρα του και τα βιβλία του κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο. Πέθανε την Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007, σε ηλικία 93 ετών. Τα περισσότερα από τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά: "Οι απαρχές της ελληνικής σκέψης", "Μήτις", "Μύθος και θρησκεία στην αρχαία Ελλάδα" (Jean - Pierre Vernant, Marcel Detienne), "Μύθος και τραγωδία στην αρχαία Ελλάδα" (Jean - Pierre Vernant, Pierre Vidal-Naquet), "Μύθος και σκέψη στην αρχαία Ελλάδα", "Μύθος και κοινωνία στην αρχαία Ελλάδα", "Η ελληνική σκέψη", "Στο μάτι του καθρέφτη" (Jean - Pierre Vernant, Francoise Frontisi-Ducroux), "Το βλέμμα του θανάτου", "Ανάμεσα στον μύθο και την πολιτική", "Το σύμπαν, οι θεοί, οι άνθρωποι", κ.ά. Ο πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής, όταν έγινε γνωστός ο θάνατος του Ζαν- Πιερ Βερνάν, δήλωσε: "Η Ελλάδα αποχαιρετά έναν πραγματικό φίλο, έναν από τους διαπρεπέστερους μελετητές της. Με συνέπεια και ακατάβλητο ενθουσιασμό, διάνοιξε νέους, συναρπαστικούς δρόμους για την πληρέστερη κατανόηση της αρχαίας μας ιστορίας. Για τους Έλληνες, αλλά και όσους παγκοσμίως θεωρούν την παρακαταθήκη του ελληνικού πολιτισμού ως συστατική της ταυτότητάς τους, το έργο του θα συνεχίσει να χρησιμεύει ως καθρέφτης στον οποίο μπορούμε να δούμε όχι μόνο το παρελθόν, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντός μας."

Ο Πωλ Βεν (Paul Veyne), Γάλλος αρχαιολόγος και ιστορικός, γεννήθηκε το 1930 στην Αιξ-αν-Προβάνς. Σπούδασε στην Ecole Normale (1951-1955) και δίδαξε στην Ecole francaise de Rome (1955-1957) και στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Το 1971 δημοσίευσε το πρώτο δοκίμιό του για την επιστημολογία της ιστορίας "Comment on ecrit l'histoire". Από το 1975 ως το 1999 δίδαξε ρωμαϊκή ιστορία στο College de France, του οποίου παραμένει ομότιμος καθηγητής. Τo 1978 δημοσιεύτηκε το δοκίμιό του "Foucault revolutionne l'histoire", που εξετάζει τη σημασία του έργου του Φουκώ για την επιστήμη της ιστορίας (περιλαμβάνεται στο "Ο Μισέλ Φουκώ και οι ιστορικοί", Νήσος 2008). Άλλα σημαντικά έργα του: "Inventaire des differences" (Seuil 1976), "Le Pain et le Cirque" (Seuil 1976· το δεύτερο μέρος του, σελ. 185-373, έχει εκδοθεί στα ελληνικά, υπό τον τίτλο "Ο ελληνικός ευεργετισμός", Ζαχαρόπουλος 1993), "Les Grecs ont-ils cru a leurs mythes?" (Seuil 1983· ελλ. έκδ.: "Οι Έλληνες πίστευαν στους μύθους τους;", Ζαχαρόπουλος 1993), "La Societe romaine" (Seuil 1991), "Les Mysteres du gynecee", μαζί με τη F. Frontisi-Ducroux και τον F. Lissarrague (Gallimard 1998· ελλ. έκδ.: "Τα μυστήρια του γυναικωνίτη", Αλεξάνδρεια 2008), "Sexe et pouvoir a Rome" (Tallandier 2005), "L'Empire greco-romain" (Seuil 2005), "Quand notre monde est devenu chretien" (312-394) (Albin Michel 2007· ελλ. έκδ.: "Όταν ο κόσμος μας έγινε χριστιανικός (312-394)", Εστία 2012). Το 2012, δημοσίευσε μια νέα μετάφραση της "Αινειάδας" του Βριγίλιου (Belles Lettres).

O Marcel Detienne από το 1992 αποτελεί μέλος του John Hopkins University και σήμερα κατέχει σε αυτό την τιμητική θέση ως Basil L. Gildersleeve Professor of Classics. Υπήρξε επίσης ένας από τους ιδρυτές του Κέντρου Συγκριτικών Ερευνών των Αρχαίων Κοινωνιών στο Παρίσι και δίδαξε μέχρι το 1998 ως διευθυντής των σχετικών σπουδών στην Ecole Pratique des Hautes Etudes. Έχει δημοσιεύσει πληθώρα έργων που αναφέρονται στην Ελληνική Μυθολογία και Θρησκεία, στην κοινωνική και πολιτιστική ιστορία της Αρχαϊκής και Κλασικής Ελλάδας, καθώς και σε ανθρωπολογικές και συγκριτικές προσεγγίσεις του Κλασικού Πολιτισμού. Έχει γράψει, μεταξύ άλλων: "Les maitres de verite dans la Grece archaique", 1967 ("Οι κύριοι της αλήθειας στην αρχαϊκή Ελλάδα", Πατάκης 2001), "Dionysos mis a mort" (1977), "L’invention de la mythologie", 1981 ("Η Γένεση της Μυθολογίας", Σμίλη), "Dionysos a ciel ouvert", 1986 ("Ο Διόνυσος κάτω από τ’ αστέρια", Αλεξάνδρεια), "L’ecriture d’ Orphee" (1989), "Apollon: le couteau a la main" (1998), "Comparer l’incomparable: pour un comparatisme constructif entre historiens et anthropologues" (2000). Έχει γράψει επίσης σε συνεργασία με τον Jean-Pierre Vernant το "La cuisine du sacrifice en pays grec" (1979) και το "Les ruses de l’intelligence. La metis des Grecs" ("Μήτις, Η πολύτροπη νόηση στην αρχαία Ελλάδα", Ζαχαρόπουλος) και σε συνεργασία με την Giulia Sissa το "La vie quotidienne des dieux grecs", 1989 ("H καθημερινή ζωή των θεών στην αρχαία Ελλάδα", Παπαδήμας).

Η Nicole Loraux (1943-2003) ήταν από το 1981 διευθύντρια σπουδών στην Ecole des hautes etudes en sciences sociales και έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό έργων στο χώρο της ανθρωπολογίας της αρχαίας Ελλάδας: "Τέκνα της Αθηνάς", Λιβάνης 1992 , "Βίαιοι θάνατοι των γυναικών στην τραγωδία", Αλεξάνδρεια 1995, "Η διχασμένη πόλη", Πατάκης 2001, "Οι εμπειρίες του Τειρεσία", Πατάκης 2002.

Ο Μισέλ Ντεγκύ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1930. Ασχολήθηκε με την ποίηση και τη φιλοσοφία. Δίδαξε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Paris VIII (του οποίου είναι ομότιμος καθηγητής) και συμμετείχε στη σύνταξη των περιοδικών "Critique" και "Les Temps modernes". Το 1977 ίδρυσε και διηύθυνε το περιοδικό "Poesie". Μεταξύ 1990-1992 διετέλεσε πρόεδρος του College International de Philosophie, και μεταξύ 1992-1998 της Εταιρείας Συγγραφέων, Maison des Ecrivains. Το 1998 τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Ποίησης (Grand Prix national de la poesie) και το 2004 με το Μέγα Βραβείο Ποίησης της Γαλλικής Ακαδημίας.

Ο Francois Hartog είναι διευθυντής σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Παρίσι), στην έδρα της Αρχαίας και Νεότερης Ιστορίας. Άλλα βιβλία του είναι "Ο καθρέφτης του Ηροδότου. Δοκίμιο για τη συγκρότηση της παράστασης του άλλου", Αθήνα, Σαββάλας, 2006· "Ο 19ος αιώνας και η ιστορία. Η περίπτωση του Φυστέλ ντε Κουλάνζ", μτφ.-σχολ. Χαράλαμπος Ορφανός - Χρυσάνθη Αβλάμη, Αθήνα, Ιστορητής / Κάτοπτρο, 1999· "Regimes d'historicite. Presentisme et experiences du temps", Παρίσι, Le Seuil, 2003· "Evidence de l' histoire. Ce que voient les historiens", Παρίσι, Editions de l'Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, 2005.

Ο Bertand Lancon είναι λέκτορας του Πανεπιστημίου της Δυτικής Βρετάνης.

Ο Jean-Francois Mattei είναι καθηγητής παιδιατρικής και γενετικής, μέλος του Γαλλικού Κοινοβουλίου για την περιοχή Bouches-du-Rhone και της Γενικής Συνέλευσης του Κοινοβουλίου του Συμβουλίου της Ευρώπης και πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Φιλελεύθερων Δημοκρατών και των Ανεξάρτητων. Ήταν ο εισηγητής των γαλλικών νόμων για τη βιοηθική (1994) και των μεταρρυθμίσεων για τις υιοθεσίες (1996 και 2000). Πρόσφατα εκλέχθηκε στην Ακαδημία Ιατρικής. Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για θέματα υγείας και έχει γράψει αρκετά άρθρα. Συμμετείχε στη διερεύνηση του θέματος της σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας των βοοειδών, το 1997, και είναι ο εμπνευστής μιας πρόσφατης κίνησης στο διαδίκτυο εναντίον της κατοχύρωσης γονιδίων.