Ο Χρήστος (Τάκης) Κωστόπουλος γεννήθηκε το 1923, στο Σκαλοχώρι Κοζάνης. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής λαμβάνει μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα και το 1942 προσχωρεί στην ΕΠΟΝ. Τον Μάιο του 1947, και ενώ η εμφύλια σύρραξη μαίνεται, ανεβαίνει στον Γράμμο, όπου θα πάρει μέρος σε πολλές μάχες και εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Τον Αύγουστο του 1948, ύστερα από απόφαση του ΔΣΕ, εγκαταλείπει με τους συντρόφους του τον Γράμμο και μεταβαίνει στο Βίτσι, όπου θα γνωρίσει τη σύντροφο της ζωής του και μελλοντική σύζυγό του, Ευδοξία. Θα επιστρέψει στον Γράμμο λίγο αργότερα, έως και τον Αύγουστο του 1949, οπότε, μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, περνάει στο αλβανικό έδαφος ξεκινώντας μια καινούργια ζωή, μακριά από την Ελλάδα. Τελικός προορισμός του είναι η Τασκένδη, όπου εγκαθίσταται, και το 1951 γίνεται δεκτός στο Μεσοασιατικό Πολυτεχνείο. Μετά την αποφοίτηση του διορίζεται στο Υπουργείο Γεωργίας της Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν έως τον Αύγουστο του 1958, οπότε και προσλαμβάνεται στην επιχείρηση Γκολόντναγια Στέπα (Πεινασμένη Στέπα). Το 1968, ως απόρροια της διάσπασης στους κόλπους της κομμουνιστικής Αριστεράς, διαγράφεται από το ΚΚΕ δηλώνοντας πως ανήκει σε έναν νέο πολιτικό φορέα, το ΚΚΕ Εσωτερικού. Το 1974, μετά τη Μεταπολίτευση στην Ελλάδα, αναχωρεί από τη Σοβιετική Ένωση για τα Σκόπια, όπου παρέμεινε έως τον Σεπτέμβριο του 1976, οπότε και επαναπατρίστηκε.

Ο Παντελής Βούλγαρης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Οκτωβρίου του 1940. Το 1960 γράφτηκε στη Σχολή Σταυράκου για να σπουδάσει κινηματογράφο, ενώ από το 1961 μέχρι το 1965 εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 35 ταινίες της Φίνος Φιλμ. Το 1965 παρουσίασε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, τον "Κλέφτη", και την επόμενη χρονιά την επίσης μικρού μήκους "Τζίμης ο Τίγρης". Το 1971 γύρισε το ντοκιμαντέρ "Ο χορός των τράγων" και την ίδια χρονιά μοντάρισε στο Παρίσι την αντιδικτατορική ταινία "Ce n'est qu' un debut..." Το 1972 ολοκλήρωσε την ταινία μεγάλου μήκους "Το προξενιό της Άννας", που σημείωσε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία τόσο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όσο και στο εξωτερικό. Την επόμενη χρονιά, μετά από πρόταση του Μάνου Χατζιδάκι, γύρισε τον "Μεγάλο Ερωτικό", μια ποιητική μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του ομώνυμου δίσκου. Το 1974 εξορίστηκε από τη χούντα στη Γυάρο. Το 1975 σκηνοθέτησε το πρώτο τηλεοπτικό του ντοκιμαντέρ με τίτλο "Οι ψάλτες", ενώ το 1976 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την ταινία "Χάππυ Νταίη". Την ίδια χρονιά γύρισε για την τηλεόραση το ντοκιμαντέρ "Κάρολος Κουν" και την επόμενη μια σειρά έξι επεισοδίων με τίτλο "Κείμενα της Μεγάλης Εβδομάδας", με την Έλλη Λαμπέτη. Το 1978 γύρισε επτά ντοκιμαντέρ για τη σειρά "Εικόνες από τη Βόρεια Ελλάδα". Την ίδια χρονιά ξεκίνησε την προετοιμασία της ταινίας "Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927" και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στο θέατρο. Το 1980 ολοκληρώθηκε ο "Ελευθέριος Βενιζέλος", που όμως δίχασε κριτικούς και κοινό, με αποτέλεσμα ο Π. Βούλγαρης να αποσυρθεί προσωρινά από τον κινηματογράφο και ν' ασχοληθεί αποκλειστικά με την τηλεόραση: πέντε ντοκιμαντέρ για τη σειρά "Εδώ γεννήθηκε η Ευρώπη" και τα σίριαλ "Ο κήπος με τα αγάλματα" και "Οι απόμαχοι". Παράλληλα, συνέχισε να σκηνοθετεί για το θέατρο, ενώ ασχολήθηκε ευκαιριακά και με τη διαφήμιση. Το 1985 επανήλθε στον κινηματογράφο με τα "Πέτρινα χρόνια", που αποτέλεσε μεγάλη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Το 1987 γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Ρίτσο και το 1988 την ταινία "Η φανέλα με το εννιά". Το 1991 παρουσίασε τις "Ήσυχες μέρες του Αυγούστου", το 1995 την ταινία "Ακροπόλ" και το 1998 το "Όλα είναι δρόμος". Το 2004, μετά από πολλές περιπέτειες, ολοκλήρωσε το φιλόδοξο διεθνές εγχείρημα των "Νυφών", το οποίο προετοίμαζε από το 1999, και το 2009 την τελευταία μέχρι στιγμής ταινία του, για τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, "Ψυχή βαθιά".