Ανατόμος της κοινωνίας των μαζών, ο Emil Gioran, περιφρονεί την πίστη της στην πρόοδο, την ασυγχώρητη αφέλειά της. Προτιμά, όπως οι Στωικοί, να διαβαίνει τη ζωή χωρίς να περιμένει τίποτε απ' αυτή, να προετοιμάζεται κάθε στιγμή για το χειρότερο, ακόμη και να το προκαλεί. Βλέπει την ιστορία σαν εφιάλτη απ' τον οποίο δεν καταφέρνει να απαγκιστρωθεί και η μισανθρωπία του αγγίζει τα όρια της μεταφυσικής. Στηριζόμενος στη σοφία των δασκάλων του ταοϊσμού, καταδικάζει τη μοντέρνα ζωή, που απορρυθμίζει νοήματα και αισθήσεις και αντιστρατεύεται την ηρεμία και τη γαλήνη προς τις οποίες θα έπρεπε να κατατείνει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο ελλειπτικός λόγος του Σιοράν είναι ταυτόχρονα φιλοσοφία και ποίηση, κραυγή και αναστεναγμός. Πιστός στην παράδοση των Γάλλων ηθολόγων, υιοθετεί το αφοριστικό ύφος αφού μόνο έτσι διασφαλίζει "τον μικρότερο συμβιβασμό με τη γραφή και την ελάχιστη προδοσία της σιωπής".
Το "Εγκόλπιο ανασκολοπισμού" κυκλοφόρησε το 1949 και παρουσιάζει ήδη αποκρυσταλλωμένες τις απόψεις του Τσοράν σχετικά με τα βασικά θέματα ενασχόλησης της φιλοσοφίας: "Δώστε έναν συγκεκριμένο σκοπό στη ζωή- στη στιγμή χάνει το θέλγητρό της. Η ανακρίβεια των στόχων της την καθιστά ανώτερη από το θάνατο - ένας κόκκος ακρίβειας θα την υποβίβαζε στην κοινοτοπία των τάφων. Γιατί μια θετική επιστήμη τον νοήματος της ζωής θα ερήμωνε τη γη αυθημερόν..."

Οι "Εξομολογήσεις και αναθεματισμοί", μια "αλληλουχία αμφιταλαντεύσεων όπου θα βρει κανείς ερωτήσεις, αλλά καμία απάντηση", κυκλοφόρησαν το 1987: "Σε κάθε βιβλίο όπου βασιλεύει το Απόσπασμα, οι αλήθειες και οι μωρίες συνυπάρχουν από τη μια άκρη στην άλλη. Πώς να τις ξεχωρίσεις, πώς να ξέρεις τι είναι πεποίθηση και τι είναι λόξα; Τούτη η φράση, καρπός μιας στιγμής, προηγείται ή έπεται κάποιας άλλης που μας συντρόφεψε μια ολόκληρη ζωή και έγινε έμμονη ιδέα".