Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι η κύρωση ατομικών και κανονιστικών διοικητικών πράξεων δια τυπικού νόμου, καθώς και το διάδοχο φαινόμενο, η θέσπιση κατ’ ουσίαν διοικητικών πράξεων δια τυπικού νόμου. Το ζήτημα αυτό αντιμετωπίζεται προεχόντως στη θεσμική του διάσταση, εντασσόμενο στην προβληματική της αρχής της διακρίσεως των εξουσιών.
Αναζητείται το κανονιστικό περιεχόμενο της αρχής αυτής, παρ’ όλες τις θεωρητικές αμφισβητήσεις γύρω από τη δυνατότητα ποιοτικής και εννοιολογικής διάκρισης των εξουσιών, οι οποίες έχουν κατά καιρούς εκφραστεί, με αναγωγή στις απώτερες δικαιολογητικές αρχές της διακρίσεως των εξουσιών: στην αρχή της ελευθερίας και της ισότητας.

Το πρώτο μέρος της παρούσας μελέτης είναι αφιερωμένο σε μια συνοπτική θεωρητική επεξεργασία της αρχής της διακρίσεως των εξουσιών, προσανατολισμένη -από το πλήθος των ζητημάτων που εγείρει η αρχή αυτή- στις σχέσεις συνεργασίας και ανεξαρτησίας της νομοθετικής και της διοικητικής ιδίως λειτουργίας, δεδομένου ότι αυτό ακριβώς το σκέλος δεν έχει ως τώρα στην προβληματική της κύρωσης διοικητικών πράξεων και της θέσπισης κατ’ ουσίαν διοικητικών πράξεων δια τυπικού νόμου φωτιστεί.

Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η διάσταση της επέμβασης του νομοθέτη στη σφαίρα της δικαστικής εξουσίας, αλλά και της παραβίασης του δικαιώματος δικαστικής προστασίας η οποία έχει ως τώρα ιδιαίτερα αναδειχθεί στη θεωρία και στη νομολογία.

Τέλος, γίνεται μια κριτική ανάλυση της απόφαση της επταμελούς συνθέσεως του Ε΄ Τμήματος του Συμβουλίου Επικρατείας η οποία εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2008, περί παραδεκτής ευθείας προσβολής ατομικού τυπικού νόμου, εξαντλούντος τη διοικητική διαδικασία, με αίτηση ακυρώσεως.