Η Μαρσελίν Λοριντάν-Ίβενς υπήρξε σύντροφος και συνεργάτρια του Γιόρις Ίβενς (1898-1989), στις ταινίες που γύρισε μετά το 1971. Είναι σκηνοθέτις και πρόεδρος, σήμερα, του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος Γιόρις Ίβενς.

Ο Γιόρις Ίβενς (1898-1989), ο "ιπτάμενος Ολλανδός με την κόκκινη καρδιά", υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της τέχνης του ντοκιμαντέρ στον 20ο αιώνα. Το 1988, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, παρουσίασε στο Φεστιβάλ της Βενετίας την τελευταία του ταινία, "Μια ιστορία του ανέμου", και τιμήθηκε με το Χρυσό Λιοντάρι για το σύνολο της προσφοράς του στον κινηματογράφο. Γόνος μιας οικογένειας πρωτοπόρων φωτογράφων -ο παππούς του έλαβε σημαντικές διακρίσεις, ενώ ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης της γνωστής εταιρείας φωτογραφικού εξοπλισμού Capi- ο Γιόρις Ίβενς έλαβε το "βάπτισμα του πυρός" υλοποιώντας την πρώτη του ταινία σε ηλικία 13 ετών -ένα ερασιτεχνικό γουέστερν με πρωταγωνιστές την οικογένειά του. Έπειτα από σπουδές οικονομικών στο Ρότερνταμ και φωτοχημείας στο Βερολίνο, όπου οι διαδηλώσεις των εργατών διαμόρφωσαν τα πολιτικά του πιστεύω, επέστρεψε στην Ολλανδία και το 1926 έγινε ιδρυτικό μέλος της κινηματογραφικής λέσχης "Filmliga". Εκείνη την περίοδο, επηρεασμένος από το γερμανικό εξπρεσιονισμό, τη ρωσική avant-garde, αλλά και την εικαστική φόρμα των μεγάλων ολλανδών ζωγράφων, δημιουργεί μια νέα κινηματογραφική γλώσσα. Έτσι, γεννιούνται δύο από τα πιο αναγνωρισμένα έργα της καριέρας του, τα οποία τον κατέταξαν ανάμεσα στους σπουδαιότερους avant-garde κινηματογραφιστές της δεκαετίας του '20: πρόκειται για το "Η γέφυρα"/"The bridge" (1928) -μια δυναμική κινηματογραφική προσέγγιση της μεγάλης σιδερένιας γέφυρας στο Ρότερνταμ- και το "Η βροχή"/"Rain" (1929), ένα φιλμικό ποίημα-ωδή σε μια νεροποντή στους δρόμους του Άμστερνταμ. Με το "Borinage" (1934) εγκαινιάζει την καλλιτεχνική μετάβασή του σε μια μακρά περίοδο όπου ο προσανατολισμός του γίνεται αυστηρά κοινωνικός και η στρατευμένη πολιτική διάσταση συμπορεύεται με τον λυρισμό και το συναίσθημα. Στην "καρδιά" των ιστορικών συγκυριών - πόλεμοι, απεργίες, εξεγέρσεις, εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες - που καταγράφει στις ταινίες του, βρίσκεται η μάχη για τον ανθρωπισμό. Το έργο του Γιόρις Ίβενς "διαπερνά" ένα ευρύ φάσμα ειδών και στυλ, από τα επίκαιρα και τη συρραφή ταινιών μέχρι τη μυθοπλασία και το animation. Ο σπουδαίος δημιουργός ύμνησε τα στοιχεία της φύσης ("Η βροχή"/"Rain", 1929, "For the Mistral", 1965, "A tale of the Wind", 1988) στις πιο ποιητικές, αλλά και σαρωτικές τους εκφάνσεις. Στον αντίποδα, δημιούργησε ταινίες "κατά παραγγελία" εταιρειών-κολοσσών όπως η Philips ("Philips Radio", 1931), ταινία η οποία συγκρίθηκε με τους "Μοντέρνους Καιρούς" του Τσάπλιν, ως προς τη θέση του ανθρώπου στη νέα βιομηχανοποιημένη εποχή. Το 1932 αγγίζοντας το λεπτό σύνορο ανάμεσα στην τέχνη και την προπαγάνδα, ο Ίβενς προσκεκλημένος από την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ, καταγράφει το πρώτο πενταετές σχέδιο ανάπτυξης της χώρας στο Komsomol. Με την κάμερά του σε αδιάκοπη ετοιμότητα, ο δημιουργός υπήρξε μάρτυρας σε κρίσιμα πεδία μάχης: Χαρακτηριστικό παράδειγμα το αριστούργημα "The Spanish Earth" (1937), όπου ο κινηματογραφιστής φανέρωσε το αληθινό πρόσωπο του Ισπανικού Εμφυλίου, όπως και το "The Four Hundred Million" (1939) στο οποίο συντάσσεται υπέρ των Κινέζων στον κινεζοιαπωνικό πόλεμο. Στην Κίνα θα επιστρέψει κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης κινηματογραφώντας το μνημειώδες 12ωρης διάρκειας "How Yukong Moved the Mountains" (1976). Ανυπότακτος και ακλόνητος στα πιστεύω του, ο Ίβενς δεν δίστασε να γίνει persona non grata στην ίδια την πατρίδα του και, στρεφόμενος ενάντια στην ολλανδική αποικιοκρατική λογική, κατέγραψε θαρραλέα τον απελευθερωτικό αγώνα των Ινδονήσιων στο συγκλονιστικό "Indonesia Calling!" (1946). Η ανήσυχη φύση του τον οδήγησε και στο Βιετνάμ, όπου μαζί με την σύζυγό του, ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Μαρσελίν Λορεντάν, βίωσαν μαζί με τους Βιετκόνγκ τους ανελέητους βομβαρδισμούς των αμερικανών, παραδίδοντας το ντοκιμαντέρ "The 17th Parallel" (1968). Με το κύκνειο άσμα του "A Tale of the Wind" (1988) ο Γιόρις Ίβενς απευθύνει έναν προσωπικό ποιητικό αποχαιρετισμό, συνθέτοντας την ίδια στιγμή ένα ευφυές φιλμικό δοκίμιο για την σημασία της τέχνης. Αυτός ο κινηματογραφικός επίλογος, σφράγισε εύγλωττα και παντοτινά την μοναδική μαεστρία του, επιβεβαίωσε τη διαχρονική ακτινοβολία ενός νομάδα του σινεμά, ενός πολίτη του κόσμου, που ζούσε και κινηματογραφούσε με αλάνθαστη πυξίδα την καρδιά και το νου, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς σύνορα. (Πηγή: Ταινιοθήκη της Ελλάδος)

Ο ποιητής, μεταφραστής, θεωρητικός του κινηματογράφου και δοκιμιογράφος, Αντρέας Παγουλάτος (1948-2010) γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του στην Αθήνα. Από το 1970 έως το 1988, στο Παρίσι, συμμετείχε ενεργά στη γέννηση και την εξέλιξη του ποιητικού γλωσσοκεντρικού κινήματος. Τα βιβλία ποίησής του, "Επίμαχα" (1973), "Κορμί κείμενο" (1975) και ποιήματά του, που δημοσιεύτηκαν σε γνωστά περιοδικά ("Change", "Perimetres", "N.R.S.", "Change International", "Les Temps Modernes", κ.ά.), θεωρούνται από τα πρώτα γλωσσοκεντρικά κείμενα. Το 1973 ιδρύει το περιοδικό "Χνάρι" (πρώτη περίοδος 1973-1976) και ακολουθούν τα "Χνάρια", το 1985, που συνδιευθύνει μαζί με το ζωγράφο Γιώργο Λαζόγκα. Υπήρξε για πολλά χρόνια υπεύθυνος του τομέα ποίησης στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα. Διηύθυνε μαζί με το Νάνο Βαλαωρίτη το περιοδικό "Συντέλεια" (εκδ. Εξάντας), και συνδιηύθυνε μαζί του τη "Νέα Συντέλεια" (εκδ. Άγκυρα), ως το τέλος της ζωής του. Δημοσίευσε δοκίμιά του σε περιοδικά και εφημερίδες και σε ειδικές εκδόσεις των Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας και του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (στο πλαίσιο, ιδιαίτερα, των εκδηλώσεων "Κινηματογράφος και πραγματικότητα", τις οποίες εγκαινίασε μαζί με τον Β. Σπηλιόπουλο). Εργάστηκε στις βασικές ομάδες των εκπομπών: "Χρώματα" (Ε.Τ.1), "Ψηφιδωτό" (Ε.Τ.2), "Νέες εικόνες", "Η τέχνη της φωτογραφίας", ως ερευνητής - σεναριογράφος. Πάνω στην (ή με) την ποίησή του έγιναν ταινίες (Καπλανίδης, Πλαϊτάκης κ.α.) και βιντεο-ποιήματα (Σαντοριναίος). Παρουσίασε στο Centre Georges Pompidou ποιητικά του δρώμενα καθώς και μια επιλογή ελληνικών ντοκιμαντέρ ("Ελληνικός Πολιτιστικός Μήνας", 1981). Διοργάνωσε στη Γαλλία, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Κύπρο, ποιητικές και άλλες εκδηλώσεις, και εκπροσώπησε την ελληνική ποίηση στο εξωτερικό, στις συναντήσεις "Διεθνές Φεστιβάλ Καινούργιας Ποίησης" (Παρίσι, 1983), "Διεθνείς Συναντήσεις Ποίησης" (Cogolin, 1985), "Polyphonix" (Παρίσι, 1986) και "Φωνές της Μεσογείου" (Lodeve, 2005). Ποίησή του μελοποίησαν οι συνθέτες Θωμάς Σλιώμης, Χάρης Ξανθουδάκης, Πάρις Παρασχόπουλος, Ηλίας Βαμβακούσης. Εξέδωσε, εν όλω, τις ποιητικές συλλογές: "Όργια και εμπόδια" (Εξάντας), "Προς, Στοιχειώσεις, Πόροι" (Μαραθιά), "Επίμαχα, Κορμί κείμενο" (β' έκδοση, Μαραθιά) και "Πέραμα" (Μανδραγόρας). Για την ποίησή του έγραψαν δοκίμια, άρθρα και μελετήματα οι Ζαν-Πιερ Φάυ, Ανδρέας Μπελεζίνης, Μαντώ Αραβαντινού, Νάνος Βαλαωρίτης, Τάκης Σινόπουλος, κ.ά. Πέθανε απροσδόκητα στην Αθήνα, τη Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010, από οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Μόλις τρεις μέρες πριν, είχε λάβει μέρος στις εκδηλώσεις της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης στο Bacaro, διαβάζοντας μεταφράσεις του των ποιητών Κάρλος Ντρουμόντ ντε Αντράδε και Φερνάντο Πεσόα.

Η Ζωή - Μυρτώ Ρηγοπούλου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Είναι ψυχολόγος και εκπαιδευόμενο μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας.

Ο Δημήτρης Κερκινός σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα στον Καναδά και κοινωνική ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Έκανε επιτόπια έρευνα στην Κούβα επικεντρώνοντας στις σχέσεις κινηματογράφου και κοινωνίας στην Αβάνα της δεκαετίας του 1990. Από το 2002 είναι υπεύθυνος προγράμματος του τμήματος "Ματιές στα Βαλκάνια" στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Έχει δημοσιεύσει κριτικά κείμενα για τον κινηματογράφο και έχει επιμεληθεί αρκετές μονογραφίες του ΦΚΘ. Εκτός από το εθνογραφικό ντοκιμαντέρ και την οπτική ανθρωπολογία, στα επιστημονικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται η ανθρωπολογία του κινηματογράφου και των ΜΜΕ.

Η Αθηνά Καρτάλου σπούδασε φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με ειδίκευση στη γλωσσολογία, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο του Leeds (Μ. Βρετανία) και είναι διδάκτορας Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου (τίτλος διδακτορικής διατριβής: "Το ανεκπλήρωτο είδος: οι ταινίες κοινωνικής καταγγελίας της Φίνος Φιλμ"). Είναι σύμβουλος επικοινωνίας με ειδίκευση στο χώρο του κινηματογράφου και των οπτικοακουστικών μέσων και τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα, για τα οποία αρθρογραφεί και στον Τύπο, αφορούν τον κινηματογράφο -ελληνικό και μη-, την τηλεόραση και ευρύτερα την επικοινωνία.