[...] Απροσδόκητα δάσκαλος μου διά της φιλίας, όπου με μοναδικό τρόπο εβίωνε τις επιταγές του Πλάτωνα συνυφασμένες με την Ιερότητα της αγάπης του Χριστού. Στο πρόσωπό του διέκρινα πάντοτε την πιο ευτυχισμένη αποτύπωση αυτόν του περίεργου μίγματος ιδεών και ζωής που οι Νεοέλληνες επιπόλαια εβαφτίσαμε "ελληνοχριστιανισμό". Αλλά στον Τατάκη, όλα αυτά υπήρξαν ως μια συνειδητή πνευματική αρμονία, ως μία βίωση δραματικά τελειωμένη. Ολοκληρωμένη σε μια ανοδική πορεία που τεκμήριά της είναι και τα κείμενα του τόμου αυτού.

Όλα τους έχουν φιλοξενηθεί και τιμήσει τις σελίδες της "Ευθύνης". Άλλων η συγγραφή προκλήθηκε με δική μου παράκληση, ως μετοχή του σε τεύχη αφιερωμένα σε ειδικά θέματα. Άλλα, ωριμασμένα μέσα σε σιωπή και μόνωση, είναι εκφάνσεις της δικής του, στοχαστικής ανησυχίας, πρώτα για την πορεία της εποχής μας και την προβληματικότητα των προσανατολισμών της, ύστερα, και συνάλληλα, για την μοίρα του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Όλα όμως τα κείμενα αυτά είναι σφραγισμένα με την σφραγίδα της ακαταδάμαστης πίστης του Τατάκη στην πνευματική φύση του ανθρώπου, την απαράγραπτη, για να γίνει ο άνθρωπος στ' αλήθεια άνθρωπος.

Προσπάθησα να δομήσω τον τόμο αυτό σε ενότητες όσο επιτρέπεται ομοιογενείς, ώστε τα κείμενα να αλληλοφωτίζονται και αρμονικά να συμπληρώνονται, αναθυμούμενος όσα ο ίδιος ο Τατάκης φρονούσε και μου έλεγε τότε που σύνθεσε το βιβλίο του "Η πορεία του ανθρώπου" -με κείμενα της α΄ περιόδου της "Ευθύνης"- κι αργότερα το μεγαλύτερο βιβλίο του "Σκέψη και Ελευθερία". [...]

(από τον πρόλογο του Κώστα Ε. Τσιρόπουλου)