Ο Γεώργιος Μαύρος του Ιωάννη ήταν Έλληνας πολιτικός και αρχηγός κόμματος. Γεννήθηκε στο Καστελόριζο (Δωδεκάνησα) τον Μάρτιο του 1909. Σπούδασε νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Βερολίνου. Το 1937 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και υφηγητής του διεθνούς ιδιωτικού δικαίου. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1938 μέχρι το 1942. Μετά την Απελευθέρωση αναμίχθηκε με τη πολιτική. Από το 1946 μέχρι το 1977 εκλέχθηκε 10 φορές βουλευτής. Συμμετέχοντας σε όλες σχεδόν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις είχε αναλάβει υπουργός Δικαιοσύνης (1945), Παιδείας (1946), Εμπορίου και Βιομηχανίας (1949), Οικονομικών (1951), Εθνικής Αμύνης (1952), Συντονισμού (1963, και 1964) και Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (1964-1966). Συμμετείχε, επίσης, στη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος του 1974 ως υπουργός Εξωτερικών όταν επί των ημερών του συνέβη ο "Αττίλας ΙΙ" στην Κύπρο. Στο τέλος του ίδιου χρόνου εξελέγη αρχηγός του κόμματος της Ένωσης Κέντρου - Νέες Δυνάμεις. Το 1981 εκλέχτηκε βουλευτής επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ. Τον Ιούνιο του 1984 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής. Τον Ιούνιο του 1985 ζήτησε με επιστολή του από τον πρόεδρο της Βουλής να καταγραφεί ως ανεξάρτητος βουλευτής του Κέντρου συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ. Η συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ τερματίστηκε με τη γραπτή δήλωση αιτιολόγησης της αποχής ψήφου που κατέθεσε στον Πρόεδρο της Βουλής, στις 13.3.1989, προ της ψηφοφορίας για την πρόταση μομφής που κατέθεσε η Νέα Δημοκρατία εναντίον της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, εκφράζοντας συγχρόνως την αποδοκιμασία του "για την πρωτοφανή απουσία πολιτικής ευθιξίας και την απίστευτη για πολιτικούς άνδρες ατολμία έναντι της δημόσιας ευθύνης τους". Λίγους μήνες νωρίτερα είχε απευθύνει έκκληση προς τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου για διενέργεια εκλογών με απλή αναλογική, για "την έξοδο της χώρας από την κρίση". Έγραψε πολλές μελέτες και άρθρα επί διεθνούς ναυτικού και ιδιωτικού ναυτικού δικαίου, καθώς και σχόλια επί δικαστικών αποφάσεων στο περιοδικό "Θέμις", στο οποίο και διετέλεσε διευθυντής (1935-1940). Θεωρούταν ο πλέον καταρτισμένος Έλληνας πολιτικός σε θέματα του δικαίου της θάλασσας. Επίσης διετέλεσε μέλος του συμβουλίου των διοικητών της Διεθνούς Τράπεζας στην Ουάσιγκτον (1949-1952). Έλαβε μέρος στις διασκέψεις της Διεθνούς Κοινοβουλευτικής Ένωσης στο Κάιρο, το Βελιγράδι, τη Ρώμη, τη Βαρσοβία, το Λονδίνο, την Αθήνα και τις Βρυξέλλες καθώς και σ' εκείνες της Διεθνούς Τράπεζας και του Νομισματικού Ταμείου στο Παρίσι, την Ουάσιγκτον και το Τόκιο. Πέθανε στην Αθήνα στις 6 Μαΐου του 1995 και η κηδεία του έγινε με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού..

Ο Κωνσταντίνος Μ. Καλλίας γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου του έτους 1901. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το Συνταγματικό και το Κοινοβουλευτικό Δίκαιο και την Πολιτική Επιστήμη· αργότερα και με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Έλαβε μέρος στο συνεταιριστικό κίνημα προ του 1936 και στους πολιτικούς αγώνες υπέρ των αγροτών, που αποτελούσαν τότε το 60% του πληθυσμού. Εκλέχθηκε βουλευτής δέκα φορές και την ενδέκατη ευρωβουλευτής. Διετέλεσε υπουργός τέσσερις φορές, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος (1946-1951), αντιπρόεδρος της διοικούσας και της εκτελεστικής επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας (1975-1976) και αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Έλαβε μέρος στην αντίσταση εναντίον των δύο δικτατοριών και της ξενικής κατοχής. Υπήρξε πρόεδρος πολλών κοινοβουλευτικών επιτροπών και για οκτώ χρόνια ήταν αντιπρόσωπος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Διετέλεσε αρχηγός της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπίας σε τρεις διασκέψεις της Διακοινοβουλευτικής Ενώσεως και στην συνέχεια εκλέχθηκε επίτιμο μέλος της. Έκανε πολλές αγορεύσεις στην Βουλή, στο Ευρωκοινοβούλιο και στο Συμβούλιο της Ευρώπης από το 1946 έως το 1984 και έγραψε εκατοντάδες άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά από το 1923. Συνέγραψε πολλά αυτοτελή βιβλία και μελέτες που δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά. Τιμήθηκε με το αργυρό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών, καθώς και με πολλές άλλες διακρίσεις (έγινε επίτιμος δημότης της πόλεως του Μεσολογγίου και του απονεμήθηκαν επτά Μεγαλόσταυροι).

O καθηγητής, πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πολιτικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια Στρασβούργου και Παρισίων. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ στα Πανεπιστήμια Στρασβούργου και Αθηνών και υφηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης όπου και διετέλεσε καθηγητής της Ιστορίας των Διεθνών Σχέσεων (1981-1989). Kατά τα έτη 1962-1965 κατέταξε το αρχείο Eλευθερίου Bενιζέλου του Mουσείου Mπενάκη. Ιστορικός μεγάλου κύρους, διετέλεσε επί εννέα χρόνια διευθυντής του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, του οποίου παραμένει μέχρι σήμερα επίτιμος διευθυντής, ενώ υπήρξε ένας εκ των τριών ιδρυτών (και σήμερα διευθυντής) του Ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή, μαζί με τους K. Tσάτσο και K. Tρυπάνη. Tο 1989 εξελέγη καθηγητής της Iστορίας του Nεωτέρου Eλληνισμού στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. To 2003 η ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών αναγνωρίζοντας το σημαντικότατο έργο του καθηγητή Σβολόπουλου τον εξέλεξε τακτικό μέλος της στην έδρα της "Ιστορίας του Ελληνισμού κατά τους Νεώτερους Χρόνους". Eίναι μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του Iδρύματος Nτε Γκωλ και επίτιμος εταίρος της Eταιρείας NA Eυρώπης του Mονάχου. Kύρια αυτοτελή έργα: "O Eλευθέριος Bενιζέλος και η πολιτική κρίσις εις την Aυτόνομον Kρήτην, 1901-1906", Aθήνα (1974), "Tο Bαλκανικόν Σύμφωνον και η ελληνική εξωτερική πολιτική, 1928-1934" (Aθήνα 1974), "Aνέκδοτον κείμενον του Eλευθερίου Bενιζέλου" (Aθήνα 1974), "H ελληνική εξωτερική πολιτική μετά την Συνθήκην της Λωζάνης: η κρίσιμος καμπή, Iούλιος-Δεκέμβριος 1928" (Θεσσαλονίκη 1977), "Yπουργείο Eξωτερικών, 1940-41. Eλληνικά διπλωματικά έγγραφα" (Aθήνα 1980), "H ελληνική εξωτερική πολιτική, 1900-1945" (Aθήνα 1992), "Kωνσταντινούπολη, 1856-1908: η ακμή του Eλληνισμού" (Aθήνα 1994), "H οργάνωση της διεθνούς κοινωνίας. Iστορική επισκόπηση" (Θεσσαλονίκη 1996), "Kωνσταντίνος Kαραμανλής: Aρχείο, γεγονότα και κείμενα", (επιμ. 12 τόμοι) (Aθήνα 1992-1997), "Alexandre Ypsilanti, Correspondance inedite, 1816-1828" (Thessaloniki 1999), "Eλευθέριος Bενιζέλος:12 μελετήματα" (Aθήνα 1999), "H ελληνική εξωτερική πολιτική, 1945-1981" (Aθήνα 2001), "Xαϊδάρι, 8 Σεπτεμβρίου 1944. H αόρατη στρατιά στο απόσπασμα" (Aθήνα 2002), "Tο καθεστώς των νησίδων του νοτιοανατολικού Aιγαίου. H μαρτυρία των πηγών" (Aθήνα 2002), "Η γένεση της ιστορίας του Νέου Ελληνισμού", (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006), "Προμαχώντας στο Μεσολόγγι" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2007), "Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στην Μ. Ασία (Ίκαρος 2009), "Κατακτώντας την ανεξαρτησία", (Πατάκης 2010).

Ο Χάρης Καραμπαρμπούνης, μετά τις σπουδές του στις νομικές και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εισήλθε στον διπλωματικό κλάδο και υπηρέτησε ως Πρόξενος στη Ν. Υόρκη, μέλος ελληνικής αντιπροσωπείας σε Γενικές Συνελεύσεις του ΟΗΕ, Γενικός Πρόξενος στην Αλεξάνδρεια, επικεφαλής Κυπριακού στην Κεντρική Υπηρεσία, Αναπληρωτής Μόνιμος Αντιπρόσωπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και Πρέσβης στη Νιγηρία και τη Δυτική Αφρική. Στη συνέχεια αποσπάστηκε στη Βουλή των Ελλήνων, όπου οργάνωσε το πρώτο Διπλωματικό Γραφείο (1995) καθώς και το αντίστοιχο Γραφείο της Βουλής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (2005), με την ιδιότητα του Μονίμου Αντιπροσώπου. Σήμερα είναι μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής, υπεύθυνος για τις διεθνείς σχέσεις. Εκτός από τη διπλωματική σταδιοδρομία, υπήρξε συνεργάτης του "Γραφείου Πληροφοριών της Κοινής Αγοράς" της Αθήνας, ενώ έχει εκλεγεί μέλος Δ.Σ. της "Εταιρείας Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων" και Ειδικός Γραμματέας του "Ευρωπαϊκού Ιδρύματος Προαγωγής της Ανθρωπιστικής Παιδείας". Η συγγραφική του δραστηριότητα περιλαμβάνει τα έργα "Κύπρος: από την εισβολή στην ένταξη 1974-2002", 2003 και "Κοινοβουλευτική διπλωματία και η Βουλή των Ελλήνων" (συλλογική εργασία, Αθήνα 2004) καθώς και ποικίλα δημοσιεύματα σε συλλογικές μελέτες και περιοδικά.

Ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Τις γυμνασιακές του σπουδές τις έκανε στην Ιταλική Σχολή· μετά φοίτησε στο πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Εcole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, στο Παρίσι, όπου το 1978 αναγορεύθηκε διδάκτωρ στην Ιστορία. Μέλος του ιδιαίτερου γραφείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1980-1982), ήταν, μέχρι το 1994, επίκουρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και, έως το 2000, διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών (Βούρου - Ευταξία). Σήμερα είναι επιστημονικός διευθυντής του Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και της αντίστοιχης Εθνικής Περιόδου.