Ένας κάστορας απ' τα ανατολικά, πρόσφυγας από τα μέρη που οι πολιτείες απλώνονται γρήγορα, έπαιζε κάθε μέρα μέσα κι έξω απ' τα ρηχά νερά της λίμνης την τυφλόμυγα. Με νεώτερα κάθε νέα χρονιά κορίτσια, ο Πέτρος έπαιζε κάθε πρωί την τυφλόμυγα και κάθε μεσημέρι στη μία και μισή συναντιόμαστουν μπροστά απ' τον άσπρο βράχο· ακόμη κι όταν έβρεχε, συναντιόμαστουν...
Ο Πέτρος δεν ήταν στην ώρα του μπροστά απ' τον άσπρο βράχο την Πρωτομαγιά του 1922. Τίποτε δεν προοιώνιζε αυτή την παρασπονδία. Δεν παραιτήθηκα, εξακολούθησα να πηγαίνω καθημερινά την ίδια ώρα μπροστά απ' τον άσπρο βράχο και να φωνάζω, να προσκαλώ τον Πέτρο...
Ήταν τ' Αϊγιαννιού του Ριζικάρη, ο ήλιος με είχε ζαλίσει, όταν στη μία και μισή το μεσημέρι φανερώθηκε, ωραία όσο ποτέ, η Μαίρη....

Ιστορίες που τελειώνουν με τον αναπάντεχο χαμό του πρωταγωνιστή ή με το μυστήριο του ποιος σκότωσε ακόμη αξεδιάλυτο. Ιστορίες ανθρώπων που δεν κατάφεραν μετά απ' τα χρόνια της πρώτης νιότης να ιδωθούν πάλι ή που μάταια αναζήτησαν τη λύτρωση σ' ένα -επίτηδες σχεδιασμένο, για να μην έρθει- θάνατο... Μικρές ή όχι, ερωτικές ιστορίες γραμμένες, εκτός από δύο, σε πρώτο πρόσωπο, που αφήνουν την πικρή αίσθηση του ανικανοποίητου...