Στην αυγή του 7ου αι. π.Χ. µέσα στους κόλπους της νεοσύστατης πόλης-κράτους εµφανίζεται µαζί µε τις πρωτόγνωρες έννοιες του "πολίτη" και του "πολιτικού" η δηµόσια χλεύη και η πολιτική λοιδορία που η µετεξέλιξή τους στην Αττική Κωµωδία θα αποτελέσει ένα βασικότατο συντελεστή της λειτουργίας του Δηµοκρατικού Πολιτεύματος.
Ο Αρχίλοχος, θεµελιωτής της σάτιρας, συγκέντρωσε την µήνιν του αριστοκρατικού κόσµου για τις ανατρεπτικές καινοτοµίες που εισήγαγε µε το έργο του. Γελοιογράφησε τις ηρωικές µορφές του Έπους. Έβαλε κατά των αξιών και των συµβόλων της αριστοκρατικής ιδεολογίας. Οπλίστηκε µε την αθυροστοµία του παλιού τελετουργικού σκώµµατος για να στηλιτεύσει καταστάσεις και πρόσωπα στη δηµόσια ζωή. Άριστος τεχνίτης του λόγου και του µέτρου, υπήρξε ο πρώτος στην παγκόσµια ποίηση που έγραψε σε πρώτο πρόσωπο, εξοβελίζοντας τα κλέα των υπερανθρώπων ηρώων και φέρνοντας στο προσκήνιο τον απλό άνθρωπο και τις ταπεινές ιστορίες της καθηµερινής ζωής.
"Μοιχός, υβριστής και λάγνος" είναι µερικοί µόνον από τους αµέτρητους αρνητικούς χαρακτηρισµούς µε τους οποίους η κρατούσα τάξη, σταθερά και ανά τους αιώνες, διέβαλλε το έργο του αλλά και την προσωπική του ζωή. Ίσως όµως αυτός να είναι και ένας ακόµη λόγος που η ποίησή του εξακολουθεί να συγκινεί και να γοητεύει.
Σήµερα, η ερµηνεία του έργου του αποτελεί µία πρόκληση για την ανασύνθεση της αθέατης πλευράς του αρχαίου ελληνικού κόσµου.