Έχουμε πραγματικά έλεγχο στη ζωή μας; Οι απώλειες μας χωρίζουν ή μας ενώνουν; Αν τα νεανικά μας χρόνια δεν υπήρξαν ποτέ ειδυλλιακά, αθώα και πολλά υποσχόμενα, πόσο μπορούν να καθορίσουν το μέλλον μας;

Έξι παλιοί συμμαθητές συναντιούνται ξανά μετά από πολλά χρόνια. Δεν το είχαν προσχεδιάσει. Η μοίρα το θέλησε να βρεθούν την ίδια στιγμή στο χωριό που γεννήθηκαν. Αναμνήσεις, όνειρα, έχθρες και απωθημένα βγαίνουν πάλι στην επιφάνεια και οι παλιές πληγές ανοίγουν. Πόσο τελικά τους έχει καθορίσει το παρελθόν; Ποιες παγίδες έστησαν ο ένας στον άλλο και ο καθένας στον εαυτό του; Λίγο πριν σβήσει κάθε ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ξαναγίνουν ολόκληροι, ότι ίσως κάποτε συνδέσουν τα σκόρπια κομμάτια τους, ανακαλύπτουν πως, σε κάποιες περιπτώσεις, για να πας μπροστά πρέπει πρώτα να γυρίσεις πίσω.

"Γιατί ως πότε μπορεί κάποιος ν' ανέχεται τις κακίες των άλλων; Για πόσο καιρό μπορεί κανείς να παριστάνει το τενεκεδάκι για να πετάνε οι υπόλοιποι τα σκουπίδια τους; Ως πού φτάνουν τα όρια της υπομονής και της ανεκτικότητας και πόσα δόντια πρέπει να επιστρατεύσει η αγανάκτηση, για να ροκανίσει το μάλλινο ρούχο της μαλθακότητας που καλύπτει την οργή και το µίσος;
(...)
Έχει, λοιπόν, κι η ελευθερία το τίμημά της. Σε περιμένει σαν γριά μάγισσα να σε χώσει µες στο καζάνι µε τα φίλτρα της, για να δει αν θ' αντέξεις, και μετά σε πετάει στο πέλαγο το αφρισμένο και σου λέει "κολύμπα". Έτσι είναι η ελευθερία. Δε χαρίζεται σε κανέναν. Θέλει ν' αντέχεις και στο καυτό και στο κρύο. Κορόιδα είναι οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν έχουν περάσει ούτε από δίπλα της;"