"Είχαμε έρθει από την επαρχία με όρεξη να κατακτήσουμε μια πόλη όπου φαινόταν εύκολο να πετύχεις το ακατόρθωτο. Αρκούσε μια επαφή, μια πόρτα (ή ένα παράθυρο, μερικές φορές) για να μπεις σ' εκείνον τον κόσμο των κεραυνοβόλων επιχειρήσεων όπου όλα πουλιόνταν και όλα αγοράζονταν με μανία: το ουίσκυ, η σαμπάνια, η πενικιλίνη, το τσιμέντο, η μορφίνη, το χαβιάρι, το σταμπωτό μετάξι από το Παρίσι. [...] Όμως, αν αυτό έγινε δυνατό ήταν επειδή πίσω υπήρχε η δική μας θέληση. Και αν κάναμε κάτι που σήμερα δεν φαίνεται και τόσο τίμιο, ήταν επειδή έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα στη ζωή και να στήσουμε στα πόδια της μια χώρα που έβγαινε από το τίποτα. Κι αυτό απαιτούσε πολύ συχνά κάποια σκληρότητα. [...]

Οι αναμνήσεις έχουν μια τάξη, έχουν ένα πριν κι ένα μετά, έχουν το χρόνο των πληγών και των τραυμάτων που εξακολουθούν να πυορροούν επί χρόνια και κανένας δεν μπορεί να τις γιατρέψει. Το σεξ με την Ελένα στην αρχή μου φάνηκε σαν ώριμο φρούτο και αργότερα, για χρόνια, ήταν σαν ένα πληγωμένο πουλί. Τις αναμνήσεις μπορείς να τις κουκουλώσεις μόνο με τη νοσταλγία, και η νοσταλγία είναι τόσο ηλίθια σαν τη διακόσμηση με αρλεκίνους που είχα φανταστεί στο δωμάτιο του Ραμόν..."

Ένας άνδρας προς το τέλος της ζωής του προσπαθεί να ανασυνθέσει το δαιδαλώδες παρελθόν του. Ανασύρει στη μνήμη του το ταπεινό του ξεκίνημα, την κοινωνική του άνοδο στη Μαδρίτη της μετεμφυλιακής περιόδου, τις ερωμένες του, τους φίλους του. Πότε ήταν που έχασε την ψυχή του; Ο προκλητικός του πλουτισμός στη διάρκεια του φρανκικού καθεστώτος, ο αριβισμός του, τα πολλαπλά του προσωπεία, ο συμβιβασμός του με το σύστημα, όλα αυτά δεν του επιτρέπουν να διατηρήσει μια αγνή εικόνα για τη ζωή του. Και οι οικογενειακές του σχέσεις αποτελούν μια απτή απόδειξη της αποτυχίας του. Αυτός ο άνδρας ανήκει σε μια γενιά που έχει αποκληθεί "αθώα", αλλά η οποία όμως οικοδομήθηκε πάνω σε "βρόμικα" θεμέλια.