Για πρώτη φορά στην Ελλάδα εκδίδεται βιβλίο γραμμένο από μειονοτικούς συγγραφείς. Μια πρωτοβουλία που δεν έχει προηγούμενο στον ελληνικό χώρο.

Περιλαμβάνει περισσότερα από είκοσι αφηγήματα, λογοτεχνικές απόπειρες πεζού και ποιητικού λόγου, τις περισσότερες φορές με βιωματική αφετηρία. Όπως αναφέρεται στο εισαγωγικό σημείωμα, επιδίωξη είναι να γίνει ευρύτερα γνωστό στον Έλληνα αναγνώστη ότι "εκεί επάνω στη Θράκη ζουν άνθρωποι που πιστεύουν στον δικό τους Θεό, έχουν τη δική τους γλώσσα και κουλτούρα και οι οποίοι χαίρονται, λυπούνται, αγαπούν, οργίζονται, αγανακτούν, προβληματίζονται αλλά και γράφουν", μια άγνωστη σε πάρα πολλούς από εμάς πτυχή μέχρι τώρα.

Η πραγματικότητα της Θράκης, της ζωής του μειονοτικού, οι σχέσεις του τόσο με τα μέλη της δικής του κοινότητας όσο και με καμία με τα μέλη της πλειονότητας διαχέονται στα αφηγήματα μέσα από έναν λόγο που σε καμία περίπτωση δεν είναι συγκρουσιακός ή επιθετικός όσον αφορά την πλειονότητα, αλλά στοχεύει στη φιλία και την ομορφιά της συνύπαρξης. Είναι όμως έκδηλο το στοιχείο του πόνου και του καημού, όπως και το ισχυρό ερώτημα "γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά".

Οι συγγραφείς, δύο συνταξιούχοι δάσκαλοι και ένας ψυχίατρος, έγραψαν τα αφηγήματά τους στην τουρκική γλώσσα σε δύσκολες πολιτικά περιόδους για τη μειονότητά. Γι' αυτό και η πολιτική παράμετρος είναι παρούσα χωρίς όμως να εκτοπίζει το συναίσθημα.

Μια άλλη ιδιατερότητα του βιβλίου είναι ότι ο μεταφραστής, Ρωμιός της Πόλης, δηλαδή και αυτός κάποτε μειονοτικός, πρόσθεσε στο δεύτερο μέρος του βιβλίου κάποια δικά του αντίστοιχα βιώματα των χρόνων που έζησε στην Πόλη, όχι, όπως σημειώνει "για να αντισταθμιστούν ή να συμψηφιστούν καταστάσεις", αλλά για να δείξει τα κοινά σημεία και τα συναισθήματα που διέπουν τις μειονότητες ένθεν και ένθεν.