Ο Γερμανός γλωσσολόγος καθηγητής Gustav Weigand (1860-1930), διευθυντής του Ινστιτούτου Ρουμανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Λειψίας, δημοσιεύει εδώ τη διδακτορική του διατριβή, η οποία πραγματεύεται τη γλώσσα και την εθνοτική ταυτότητα των Βλάχων του Ολύμπου. Ο Weigand υπολογίζει τον αριθμό των Βλάχων του Ολύμπου σε 15.000 και τους κατατάσσει σε μία από τις πέντε γλωσσικές ομάδες των Βλάχων των Οθωμανικών Βαλκανίων. Η γλωσσολογική μελέτη του βασίζεται σε τρίμηνη έρευνα πεδίου που διεξήγαγε στη βόρειο Θεσσαλία το 1887 με επίκεντρο το Βλαχολίβαδο. Ο συγγραφέας, εκκινώντας από τη στενή συγγένεια της (α)ρωμανικής με τη ρουμανική, ασπάζεται τη θεωρία περί "Μακεδονορουμάνων"· άλλωστε, οι "συμβουλές", που ομολογουμένως έλαβε από τον καθηγητή Hasdea από το Βουκουρέστι, αναπόφευκτα κατέτειναν σε αυτό το συμπέρασμα. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του δημοσιεύει 18 "αντιπροσωπευτικά" τραγούδια και πέντε πεζά διηγήματα των Ολυμπίων Βλάχων και τα συγκρίνει με αντίστοιχα λαϊκά στιχουργήματα της Σαμαρίνας, της Βλαχοκλεισούρας, του Κρουσόβου και του Μοναστηρίου (Βιτωλίων). Το έργο του Weigand, όπως και το νεώτερο των A. Wace και M. Thompson ("Οι νομάδες των Βαλκανίων", Λονδίνο 1914), κατατάσσεται στα "κλασικά" έργα περί Βλάχων της Ελληνικής Χερσονήσου.