Αλέξανδρος Σούτσος (1803-1863). Ο Αλέξανδρος Σούτσος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1803, γιος του διπλωμάτη Κωνσταντίνου Σούτσου και της συζύγου του Ελένης, αδερφής του Ιακωβάκη Ρίζου Νερουλού. Έχασε τους γονείς του σε παιδική ηλικία και έμαθε τα πρώτα γράμματα στο σπίτι του θείου του Θεόδωρου Νέγρη. Παρακολούθησε κατόπιν μαζί με τον αδελφό του Παναγιώτη μαθήματα γυμνασίου στη σχολή της Χίου και το 1820 έφυγαν για σπουδές στο Παρίσι με φροντίδα του θείου τους ηγεμόνα της Μολδαβίας Μιχαήλ Σούτσου. Στο Παρίσι κλονίστηκε η υγεία του, εξαιτίας της είδησης του θανάτου του αδερφού του Δημητρίου στη μάχη στο Δραγατσάνι, και αναγκάστηκε να φύγει για την Ιταλία. Ενώ είχε ήδη συγγράψει γαλλόφωνα ποιήματα κατά την παραμονή του στην Ευρώπη, επέστρεψε το 1825 στον ελλαδικό χώρο για να πάρει μέρος στην επανάσταση. Την περίοδο αυτή συνέγραψε σατιρικά της διακυβέρνησης του νέου ελληνικού κράτους ποιήματα, τα οποία εκδόθηκαν στην Ύδρα το 1827. Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν τον ανάγκασαν να καταφύγει στη Γαλλία, όπου δημοσίευσε την ιστορία της ελληνικής επανάστασης στα γαλλικά, ενισχύοντας το εκεί φιλελληνικό συναίσθημα. Σημειωτέα είναι η αναφορά του στον Ιωάννη Καποδίστρια στον επίλογο του παραπάνω έργου του, η οποία εκφράζει την αισιοδοξία του για το μέλλον της Ελλάδας υπό τη διακυβέρνησή του. Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Καποδίστρια και έμεινε στο Ναύπλιο, όπου απογοητευμένος από την πολιτική του κυβερνήτη εισχώρησε στην παράταξη των Συνταγματικών. Στα πλαίσια της αντικυβερνητικής του δράσης έγραψε σατιρικούς στίχους, οι οποίοι δημοσιεύτηκαν αργότερα στο Πανόραμα της Ελλάδος. Την ίδια εποχή κυκλοφόρησε ο Άσωτος και αμέσως μετά ο Εξόριστος. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια (την οποία ο Σούτσος χαιρέτησε ως σωτήριο γεγονός για το ελληνικό έθνος) ο Σούτσος εμπιστεύτηκε αρχικά τη βαυαρική αντιβασιλεία και τον Όθωνα, αγωνίστηκε ωστόσο αργότερα εναντίον τους. Οι συνεχείς διώξεις, δίκες, φυλακίσεις , κατασχέσεις των έργων του που ακολούθησαν, τον ανάγκασαν να περιπλανηθεί σε Ανατολή και Δύση, όπου συνέχισε να συγγράφει επαναστατικά κείμενα. Στην Αθήνα επέστρεψε το 1839 και δημοσίευσε μέρος του Περιπλανώμενου και τη σατιρική Μενιππεία. Το αποτέλεσμα ήταν προφυλάκισή του και δίκη που κατέληξε σε αθώωσή του το 1841. Το 1843 δημοσίευσε στις Βρυξέλλες τις κωμωδίες Πρωθυπουργός και Ατίθασος ποιητής. Με αφορμή την εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 δημοσίευσε στην Αθήνα τη Μεταβολή της Γ' Σεπτεμβρίου και δύο χρόνια αργότερα το Ποιητικόν χαρτοφυλάκιον, συλλογή σατιρικών ποιημάτων. Την νέα έκδοση του Περιπλανώμενου (1852) ακολούθησαν νέες διώξεις και το 1856 δημοσίευσε το έργο Η τουρκομάχος Ελλάς, ενώ το 1857 τα Απομνημονεύματα του Ανατολικού πολέμου. Ακολούθησαν κατάσχεση και καταστροφή των βιβλίων και σκληρότερες διώξεις, οι οποίες οδήγησαν σε καταδίκη του σε πενταετή κάθειρξη το 1859. Του δόθηκε ωστόσο χάρη από τον Όθωνα μετά από έντεκα μήνες, με τον όρο να μείνει μακριά από την Ελλάδα. Μετά την έξωση του Όθωνα αποφάσισε να επιστρέψει στην Αθήνα, αρρώστησε όμως στη Σμύρνη τον Ιούλιο του 1868 και πέθανε εκεί. Η ταφή του έγινε στη Σμύρνη και το 1877 ο Αχιλλέας Παράσχος μετέφερε τα οστά του στην Αθήνα, όπου ενταφιάστηκαν με δαπάνη του δημοσίου. Ο Αλέξανδρος Σούτσος είναι γνωστός κυρίως ως σατιρικός ποιητής, μαζί με τον Ανδρέα Λασκαράτο και το Γεώργιο Σουρή. Το έργο του Ο Εξόριστος του 1831, καταγγελία της πολιτικής του Ιωάννη Καποδίστρια, αποτέλεσε το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα πολιτικού περιεχομένου και εντάσσεται στην πρωτοπορία της νεοελληνικής πεζογραφίας τόσο θεματικά, όσο και υφολογικά. Σημαντική στάθηκε τέλος η επίδραση του Αλέξανδρου Σούτσου στο έργο των ρομαντικών ποιητών της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Αλέξανδρου Σούτσου βλ. Βελλιανίτης Θ., «Σούτσος Αλέξανδρος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 22. Αθήνα, Πυρσός, 1933, Μερακλής Μ.Γ., «Αλέξανδρος Σούτσος», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί - Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία - Γραμματολογία, σ.87-89. Αθήνα, Σοκόλης, 1977, Σολωμού Αλίκη, «Σούτσος Αλέξανδρος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9α΄. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Διαλησμάς Στέφανος, «Αλέξανδρος Σούτσος», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Γ΄· 1830-1880, σ.64-87. Αθήνα, Σοκόλης, 1996. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Ο Απόστολος Σαχίνης (1919-1997) γεννήθηκε στην Αθήνα. Υπήρξε πανεπιστημιακός, κριτικός λογοτεχνίας και ακαδημαϊκός. Σπούδασε νομικά, φιλολογία και πολιτικές-οικονομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκανε τις πρώτες δημοσιεύσεις του γύρω από τη λογοτεχνία στο περιοδικό "Τα Νέα Γράμματα" (1944) ενώ στη συνέχεια, με κεντρικό άξονα των ενδιαφερόντων του τη νεοελληνική πεζογραφία και τη θεωρία της κριτικής, συνέταξε πλήθος σχετικών άρθρων και μελετημάτων σε περιοδικά, επετηρίδες, εφημερίδες ("Νέα Εστία", "Αγγλοελληνική Επιθεώρηση", "Εποχές", "Νέα Πορεία" κ.ά.). Η συμβολή του στην κριτικογραφία των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα εκτιμήθηκε, καθώς, μεταξύ των άλλων διακρίσεων που έλαβε, τιμήθηκε τρεις φορές με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1958, 1966, 1982). (Πηγή: Αρχείο Σύγχρονων Συγγραφέων ΕΚΕΒΙ)