Αγαθίας ο Σχολαστικός. Ποιητής και ιστορικός από τη Μύρινα της Μικράς Ασίας (περ. 536-582 μ.Χ.). Μετά τις νομικές σπουδές του στην Αλεξάνδρεια, δικηγόρησε στην Κωνσταντινούπολη. Συνεχίζοντας το έργο του Προκόπιου, έγραψε το ιστορικό υπόμνημα "Περί της Ιουστινιανού βασιλείας", σε πέντε βιβλία. Έγραψε επίσης ποιητικές ερωτικές ιστορίες υπό τον τίτλο "Δαφνιακά" (δεν σώθηκαν) και πολλά επιγράμματα που, μαζί με άλλα, παλαιότερων και σύγχρονών του ποιητών, τα περιέλαβε σε "Κύκλο", ταξινομημένα σε εφτά θεματικούς τομείς, και όχι αλφαβητικά όπως γινόταν ως τότε. Η συλλογή του αποτέλεσε τη βάση της ανθολογίας του Κωνσταντίνου Κεφάλα. Τέσσερα επιγράμματά του, "τέσσερα ηθικοπλαστικά έργα που καταγγέλλουν με σφοδρότητα την ανθρώπινη λαιμαργία ", γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στο "Το στεφάνι και η λύρα", τα "προόριζε για εισόδους δημοσίων ουρητηρίων ενός προαστίου της Σμύρνης που κατά τα φαινόμενα είχε ανακαινίσει με δικές του δαπάνες ", έχουν δε "το πλεονέκτημα της πρωτοτυπίας γιατί, αν δεν γελιέμαι, κανείς επιγραμματοποιός δεν έχει συνθέσει επιγραφές για ένα παρόμοιο ευαγές ίδρυμα".

Αλκαίος ο Μεσσήνιος. Ποιητής από τη Μεσσήνη, "ο πιο πολιτικοποιημένος από τους επιγραμματοποιούς της ελληνιστικής εποχής" κατά τον Φράνκο Μοντανάρι. Έζησε περί το 200 π.Χ. Στην Παλατινή σώζονται γύρω στα είκοσι επιγράμματά του, τα περισσότερα πολιτικού περιεχομένου. Σε ορισμένα από τα πρώτα ποιήματά του εγκωμιάζει τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο τον Ε΄ (221-179 π.Χ.), όπως στο IX 518: [...] "Χθων μεν δη και πόντος υπό σκήπτροισι Φιλίππου / δέδμηται· λοιπά δ' α προς Όλυμπον οδός (Στεριά και θάλασσα στο σκήπτρο υποτάχτηκαν του Φίλιππου / και μόνο η οδός που οδηγεί στον Όλυμπο απομένει)". Αργότερα όμως επιτέθηκε σφοδρότατα στον Μακεδόνα βασιλιά, που με τη φιλοδοξία του διευκόλυνε τη ρωμαϊκή επέκταση στην ελληνική Ανατολή. Σημειώνει σχετικά ο Άλμπιν Λέσκυ: "Όταν με το τέλος του 3. αιώνα ξεσηκώθηκε και πάλι η θέληση των Ελλήνων για την ελευθερία και η Αιτωλική συμπολιτεία με την Σπάρτη στο πλευρό της αντιμετώπισε την Μακεδονία στον συμμαχικό πόλεμο (220-217), αντήχησε ξανά στην επιγραμματοποιία το εγκώμιο των σπαρτιατικών ιδανικών, της καρτερίας στην μάχη και του ηρωισμού στον θάνατο. Ο Αλκαίος από την Μεσσήνη είναι ο εκπρόσωπος μιας, μάλιστα όχι μικρής ομάδας".

Ποιητής του 2ου αιώνα μ.Χ. Από τα επιγράμματα του ενδέκατου βιβλίου της "Παλατινής Ανθολογίας", του αποδίδονται περί τα 25, τα περισσότερα σκωπτικού περιεχομένου.

Λυρικός ποιητής του 6ου αιώνα π.Χ., από την Τέω της Μικράς Ασίας. Είχε συμπεριληφθεί στον Κανόνα των εννέα Ελλήνων λυρικών. Σε νεαρή ηλικία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του μπροστά στον περσικό κίνδυνο και να εγκατασταθεί στα Άβδηρα της Θράκης μαζί με πολλούς συμπατριώτες του. Ζώντας αργότερα στην αυλή διαφόρων ηγεμόνων (του Πολυκράτη στη Σάμο, του Ίππαρχου στην Αθήνα), τραγούδησε με λεπτότητα και αισθαντικότητα τον έρωτα, το κρασί και τη χαρά της ζωής. "Τα πολυπαινεμένα συμποτικά τραγούδια του Ανακρέοντα", σημειώνει ο Paul Kroh, "αποστρέφονται κάθε υπέρβαση του μέτρου και εκτιμούν τη συντροφιά των καλλιεργημένων ανθρώπων παρ' όλα αυτά ήδη η αρχαιότητα είδε στο πρόσωπο του Ανακρέοντα τον "μεθυσμένο ποιητή ", που έφτασε έτσι να πάρει τη φήμη του αστόχαστου γλεντζέ ή και του κλασικού εκπροσώπου του ερωτισμού. Η γνήσια εικόνα του ποιητή αμαυρώθηκε επίσης, ήδη από νωρίς, από κάποιες εν μέρει αδύνατες, εν πάση περιπτώσει μονόπλευρες μιμήσεις, τα λεγόμενα Ανακρεόντεια· αυτή όμως η ψεύτικη εικόνα άσκησε ισχυρή επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία". Ανακρεόντεια, ακριβώς, είναι τα δύο επιγράμματα πού του αποδίδονται στο ενδέκατο βιβλίο της "Παλατινής Ανθολογίας".

Επιγραμματοποιός της εποχής του Αυγούστου. Φίλος και προστατευόμενος του υπάτου της Μακεδονίας Λευκίου Καλπουρνίου Πείσωνος. Εργάστηκε ως διδάσκαλος στη Ρώμη όπου πιθανολογείται ότι εκπροσώπησε την πόλη του, ηγούμενος επίσημης αποστολής. Στο προοίμιο του Στεφάνου του ο Φίλιππος τον παρομοιάζει με στάχυ ("Αντίπατρος πρέψει στεφάνω στάχυς"). Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει πάνω από εκατό επιγράμματά του (επιτύμβια, αναθηματικά, επιδεικτικά, συμποτικά, σκωπτικά).

Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον επιγραμματοποιό. Πιθανολογείται ότι έζησε στα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Από ορισμένους ταυτίζεται με τον Αντίστιο Σωσιανό, που εξορίστηκε από τον Νέρωνα εξαιτίας σκωπτικών ποιημάτων του, ή με τον Πόπλιο Αντίστιο, σύγχρονο του Κικέρωνα, ή με τον Λεύκιο Αντίστιο Βέτο, σύγχρονο του Τιβέριου.

Απολλωνίδης (και Απολλωνίδας) ο Σμυρνεύς. Επιγραμματοποιός του 1ου αιώνα μ.Χ. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει περίπου τριάντα επιγράμματά του, τα οποία συγκαταλέγονται στον "Στέφανο" του Φιλίππου.

Ποιητής του 1ου αιώνα μ.Χ. Η σατιρική του διάθεση αποτυπώθηκε σε συμποτικά και σκωπτικά επιγράμματα, δεκατρία από τα οποία αποθησαυρίστηκαν στην "Παλατινή Ανθολογία". Στο προοίμιο του "Στεφάνου" του ο Φίλιππος τον παρομοιάζει με τον κισσό.

Ο Διόδωρος Ζωνάς (ή Διόδωρος ο Σάρδιος ή Ζωνάς ο Σαρδιανός όπως εμφανίζεται στην Παλατινή Ανθολογία) υπήρξε ποιητής και ρητοροδιδάσκαλος από τις Σάρδεις. Έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ., το δε Ζωνάς ήταν παρωνύμιό του. Συγχέεται με έναν νεότερο ομώνυμό του, επίσης Σαρδιανό.

Ποιητής από την Ασκάλωνα της Συρίας. Πιθανότατα έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ. Με το όνομα Εύηνος, πάντως, αναφέρονται τέσσερις ποιητές στην "Παλατινή Ανθολογία" (Εύηνος Σικελιώτης, Εύηνος Ασκαλωνίτης, Εύηνος Γραμματικός, Εύηνος Αθηναίος) ως δημιουργοί ένδεκα επιγραμμάτων, οπότε είναι άκρως επισφαλής ή απόδοση πατρότητας.

Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον ποιητή, που αναφέρεται και ως Κιλλάκτωρ. Του αποδίδονται ωστόσο περί τα δέκα επιγράμματα, συμποτικά και σκωπτικά, πιθανολογείται δε η καταγωγή του από τη Μαγνησία.

Ποιητής από τη Μυτιλήνη, της εποχής του Αυγούστου. Έζησε πολλά χρόνια στη Ρώμη, όπου το 25 ή 26 π.Χ. είχε αποσταλεί ως πρεσβευτής της πατρίδας του, υπήρξε δε ευνοούμενος της Οκτάβιας, της αδελφής του Αυγούστου. Με τα κομψά ερωτικά και τα αφιερωματικά ποιήματά του, καθώς και με τη διεύρυνση του θεματικού κύκλου της επιγραμματικής ποίησης, ώστε να συμπεριλάβει την καθημερινή ζωή, συνέβαλε στην αναζωογόνηση της τέχνης αυτής. Βλ. και Οδυσσέας Ελύτης, "Κριναγόρας, μορφή στα Νέα Ελληνικά", Ύψιλον/βιβλία, 1987.

Ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος ήταν αρχαίος Έλληνας ποιητής επιγραμμάτων από τον Τάραντα, που άκμασε μεταξύ του 300 και του 250 π.Χ. Σώθηκαν πολλά επιγράμματα του Λεωνίδα, πάνω από εκατό, στην "Παλατινή Ανθολογία»" Μιμείται την ποιήτρια Ανύτη από την Τεγέα. Τα έργα του Λεωνίδα αναφέρονται κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στον εργαζόμενο λαό. Φτωχός και περιπλανώμενος και ο ίδιος, γράφει επιγράμματα για ταπεινούς ανθρώπους, ψαράδες, κλώστριες, γεωργούς, εργάτες, κλπ.. Κατόρθωσε να απεικονίσει με γοητευτικό τρόπο τη φτωχή και εργατική ζωή, με τις χαρές που προσφέρει η Φύση στον άνθρωπο. Σώζονται 105 επιγράμματά του από τον "Στέφανο" του Μελεάγρου.

Ποιητής του Ιου αιώνα μ.Χ. Έζησε στη Ρώμη, υπήρξε δε ευνοούμενος του Νέρωνα, τον οποίο και ευχαριστεί σε ένα επιδεικτικό επίγραμμα του. Γερός τεχνίτης, όπως φανερώνει η εκφραστική ακρίβεια και η μετρική τελειότητα των στίχων του, διακωμώδησε ανθρώπινους τύπους, σατίρισε συμπεριφορές, χλεύασε ήθη και έξεις. Το έργο του στάθηκε πρότυπο για τον Μαρτιάλη, τον σπουδαιότερο δημιουργό του λατινικού επιγράμματος.

Ποιητής του 1ου αιώνα π.Χ. Τα τρία επιγράμματα του που περιέχονται στην "Παλατινή Ανθολογία" (IX 275, XI 27 και XI 39) περιλαμβάνονταν στον "Στέφανο" του Φιλίππου. Ίσως είναι ο ποιητής ενός παιάνα σε δακτυλικούς εξάμετρους στίχους, ο οποίος ήταν γραμμένος πάνω σε μαρμάρινη πλάκα που βρέθηκε στην Αθήνα.

Ποιητής του 5ου αιώνα μ.Χ., καταγόμενος από τη Θεσσαλονίκη. Αναφέρεται και ως Μακεδόνιος. Έφερε τον τιμητικό τίτλο του Ύπατου, εικάζεται λοιπόν ότι έζησε κάποια χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, επί Ιουστινιανού. Ο Γιάννης Τζανής σημειώνει ότι ο ποιητής "μπορεί να ταυτιστεί με τον ρεφενδάριο Μακεδόνιο που αναφέρει ο Θεοφάνης ο ομολογητής ότι κατηγορήθηκε το 529 για ειδωλολατρικές τάσεις και με το Μακεδόνιο, που κατά το 531 διετέλεσε κουράτωρ του Παλατιού " σύμφωνα με τη χρονογραφία του Ιωάννη Μαλάλα". Σώζονται 41 επιγράμματά του (ανάμεσά τους και τα τέσσερα συμποτικά, τα XI 58, 59, 61, 63), που δικαιώνουν την άποψη πως υπήρξε από τους καλούς Βυζαντινούς ποιητές· στο αυτοβιογραφικό επίγραμμα ΙΧ 649 το όνομά του παραδίδεται ως "Μακηδόνιος". Πρότυπά του θεωρούνται ο Λεωνίδας Ταραντίνος και ο Παλλαδάς.

Ρωμαίος ποιητής ελληνικής καταγωγής· ταυτίζεται πιθανότατα με τον ρήτορα Αργεντάριο, που τον αναφέρει συχνά ο Σενέκας ο πρεσβύτερος. Έζησε στις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει τριανταεφτά επιγράμματά του, κυρίως ερωτικού περιεχομένου, τα οποία ακολουθούν τον τρόπο του Καλλίμαχου και του Μελέαγρου.

Ποιητής του 1ου αιώνα μ.Χ. Έζησε στη Ρώμη. Η "Παλατινή Ανθολογία" περιέχει σαράντα γνήσια επιγράμματά του. Έγραψε κυρίως αθυρόστομα σκωπτικά ποιήματα, που μιμούνται τον τρόπο του σύγχρονού του Λουκίλλιου.

Ποιητής με καταγωγή από την Κόρινθο ή το Βυζάντιο. Έζησε στα χρόνια περί τη γέννηση του Χριστού. Δέκα επιγράμματά του περιλαμβάνονται στον "Στέφανο" του Φιλίππου, στην "Παλατινή", ενώ πιθανότατα δικά του είναι άλλα ένδεκα επιγράμματα που βρέθηκαν γραμμένα πάνω σε ένα μνημείο αφιερωμένο στις Μούσες του Ελικώνα, κοντά στις Θεσπιές.

Καταγόμενος από τη Χαλκίδα, ο Παλλαδάς έζησε στην Αλεξάνδρεια στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα μ.Χ., σε μια εποχή που έφθινε ο εθνικός ελληνισμός ενώ ο χριστιανισμός θριάμβευε ανακηρυσσόμενος επίσημη θρησκεία του κράτους. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται περί τα 160 επιγράμματά του (ερωτικά, σκωπτικά, επιτύμβια, συμποτικά, αναθηματικά, επιδεικτικά, προτρεπτικά). Ποικίλο και πλούσιο το υλικό, αποσαφηνίζει το χαρακτήρα της ποίησής του και φανερώνει τη δεξιότητά του. Είχε εκπονήσει ο ίδιος μια συλλογή των επιγραμμάτων του, την οποία περιέλαβε στον "Κύκλο" του ο Αγαθίας και κατόπιν ο Κωνσταντίνος Κεφαλάς στην "Ανθολογία" του. Πικρόχολα σκωπτικός και αυτοσαρκαστικός, γκρινιάζει για τη γραμματοδιδασκαλική ανέχειά του και για την κυρά του, ελεεινολογεί την άστατη Τύχη, ενίσταται και ανθίσταται στον επελαύκοντα χριστιανισμό, χλευάζοντας τους φανατικούς του, νοσταλγεί, ακουμπάει στον επικουρισμό, στον στωικισμό αλλά και στον κυνισμό. Ο Παλλαδάς, που αποκλήθηκε "Μετέωρος", ήταν αρκετά γνωστός στον καιρό του, όπως μαρτυρεί το γεγονός ότι ένα επίγραμμά του (το Χ 87) ήταν αναγραμμένο (με παραλλαγμένο τον δεύτερο στίχο) σε δημόσιο αποχωρητήριο της Εφέσου. "Αυτή η έλλειψη ενθουσιασμού" που τον διέκρινε, παρατηρεί η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, "συντείνει στο να τον κάνει τον μάρτυρα μίας μαύρης νύχτας. Οι στίχοι αυτού του φτωχού Αλεξανδρινού δασκάλου προεικονίζουν ορισμένες φορές τους μονόλογους του αποκαρδιωμένου Άμλετ του Σαίξπηρ, την αφιά σάτιρα του Σουίφτ, την αποθαρρυμένη ονειροπόληση του Μπωντλαίρ. Σ' αυτές τις στιγμές είναι ένας μεγάλος ποιητής".

Ποιητής από τη Μακεδονία. Έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. Στο προοίμιο του "Στεφάνου" του ο Φίλιππος ο Θεσσαλονικεύς αναφέρεται σ' αυτόν με τη φράση "μύρτα δ' ο Παρμενίων". Από τα 36 ποιήματα της "Παλατινής Ανθολογίας" που του αποδίδονται, το επιδεικτικό επίγραμμα ΙΧ 43 συνιστά κατά κάποιον τρόπο τη βιοθεωρία του.

Ποιητής του 6ου αιώνα μ.Χ., ανώτερος υπάλληλος στην Κωνσταντινούπολη· το αξίωμα του σιλεντιάριου (του τελετάρχη του παλατιού) του παρείχε το δικαίωμα να επιβάλλει τη σιωπή κατά την παρουσία του αυτοκράτορα. Αφιέρωσε στον Ιουστινιανό μια περιγραφή της Αγίας Σοφίας (Έκφρασις του ναού της αγίας Σοφίας), γραμμένη σε δακτυλικούς εξάμετρους στίχους, έπειτα δε συνέθεσε και την "Έκφρασιν του άμβωνος" του ίδιου ναού. Στην "Παλατινή Ανθολογία" σώζονται 78 επιγράμματά του, τα περισσότερα παιγνιωδώς αλλά και τολμηρώς ερωτικά. "Η επιγραμματική ποίηση του Παύλου Σιλεντιάρου", σημειώνει ο Μοντανάρι, "διακρίνεται για τη μουσικότητα του στίχου και την κομψότητα με την οποία χειρίζεται τους δημιουργούς του παρελθόντος, όπως τον Φιλόδημο, τον Λεωνίδα, τον Οράτιο και τον Οβίδιο, από τους οποίους αντλεί εντάσσοντας τα δάνεια στοιχεία σε νέα συμφραζόμενα".

Τρία επιγράμματα της "Παλατινής" επιδίδονται στον Πολέμωνα, βασιλιά του Πόντου, δεν είναι όμως απολύτως βέβαιο ποιος από τους δυο με το όνομα αυτό υπήρξε ο δημιουργός τους. Ο Πολέμων ο Α΄ ο Ευσεβής (περ. 65 - περ. 8 π.Χ.), γιος του Ζήνωνα, ρήτορα από τη Λαοδίκεια, απέκτησε την εύνοια της Ρώμης, χάρη στις ικανότητες που επέδειξε υπερασπιζόμενος τη Λαοδίκεια εναντίον των Πάρθων. Με τη βοήθεια του Μάρκου Αντώνιου διορίστηκε δυνάστης της Λυκαονίας και τμήματος της Κιλικίας Τραχείας, και το 38 π.Χ. έγινε βασιλιάς του Πόντου. Ο εγγονός του, ο Πολέμων ο Β΄ (15-69 μ.Χ.), που συγκεντρώνει και τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ο επιγρραμματοποιός, έγινε βασιλιάς του Πόντου το 37 μ.Χ., με την υποστήριξη του Καλιγούλα.

Λυρικός ποιητής και επιγραμματοποιός του 2ου μ.Χ. αι., καταγόμενος από τις Σάρδεις. Συνέταξε Συλλογή επιγραμμάτων με θέμα την παιδεραστία και τίτλο "Μούσα Παιδική", που αποτελεί το κυριότερο τμήμα του 12ου βιβλίου της 16τομης "Παλατινής Ανθολογίας" του Βυζαντινού Κωνσταντίνου Κεφαλά. Σ' αυτή την συλλογή (που περιέχει επιγράμματα 29 ποιητών κι ακόμα 30 επιγράμματα αγνώστων) περιέλαβε και 94 δικά του, που διακρίνονται για την κομψότητα και την ευφυία τους.

Ποιητής και ρητοδιδάσκαλος του 1ου αιώνα μ.Χ. από τη Θεσσαλονίκη. Περίπου ενενήντα επιγράμματά του, ποικίλων μέτρων, σώζονται στην "Παλατινή Ανθολογία". Τα είχε δημοσιεύσει, μαζί με άλλα παλαιότερων και συγκαιρινών του ποιητών, σε μία συλλογή, τον λεγόμενο "Στέφανο" του Φιλίππου.

Ποιητής και φιλόσοφος από τα Γάδαρα της Κοίλης Συρίας. Έζησε από το 110 έως το 40 ή 35 π.Χ. Το 75 π.Χ. οδηγήθηκε στη Ρώμη, ως αιχμάλωτος του Α΄ Μιθριδατικού πολέμου, σχετίστηκε με κύκλους λογίων ("έγινε φίλος και σπιτοφιλόσοφος εκείνου του L. Calpurnius Piso, που τον ξέρουμε πεθερόν του Καίσαρα και αντίπαλον του Κικέρωνα" γράφει ο Λέσκυ). Ίδρυσε επικούρεια σχολή στη Νεάπολη, υπερασπίζοντας τη διδασκαλία του Επίκουρου έναντι της Στοάς. Έγραψε "Περί ρητορικής", "Περί ποιημάτων", "Περί μουσικής", "Περί θεών", "Περί θανάτου" κ.ά. Ανήκει στη λεγόμενη "φοινικική"σχολή επιγραμματοποιών, μαζί με τον Μελέαγρο και τον Αντίπατρο. Τα ποιήματά του, προϊόντα πιθανόν της νεανικής του ηλικίας, αποτελούν συνθέματα ενός ελευθερωμένου ποιητικού λόγου, επηρέασαν δε ιδιαίτερα τη ρωμαϊκή ερωτική ποίηση. Ο Φιλόδημος θεωρούσε την τέχνη αυτόνομη πνευματική εκδήλωση, η αξία της οποίας δεν εξαρτάται από το περιεχόμενό της.

Γεννήθηκε το 1957 στο Λεσίνι του Μεσολογγίου. Αποφοίτησε από την Οδοντιατρική Αθηνών. Από το 1989 επιμελείται την ανά Τρίτη σελίδα του βιβλίου στην εφημερίδα "Καθημερινή", όπου επίσης δημοσιεύει καθ' εκάστην επιφυλλίδες κοινωνικού και πολιτικού σχολιασμού. Είναι διορθωτής και επιμελητής εκδόσεων. Από το 1980 έχει δημοσιεύσει στις εκδόσεις "Άγρα" τα βιβλία ποίησης "Αλγόρυθμος", "Η εκδρομή της Ευδοκίας", "Ο μέσα πάνθηρας", "Σήματα λυγρά", "Ο μάντης", "Οπόταν πλάτανος", καθώς ένα τόμο δοκιμίων και βιβλιοκριτικών, υπό τον τίτλο "Ενδεχομένως: Στάσεις στην ελληνική και ξένη τέχνη του λόγου". Έχει μεταφράσει, για τον ίδιο εκδοτικό οίκο, τον ελληνιστικό "Επιτάφιο Αδώνιδος του Βίωνος του Σμυρναίου" και τα ποιήματα του τόμου "Επιτάφιος λόγος: αρχαία ελληνικά επιτύμβια επιγράμματα". Το 2010 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική του συλλογή "Ρήματα".