Τα "Χρυσά κύπελλα" (και με όλη την ωραία δόση φιλαρχαϊσμού που τα ξεχωρίζει,"Ποτήρια" θα τα έκραζα ζωντανώτερα πάντα), τα Κύπελλ' αυτά που ευτύχησα να κοιτάξω προτού δοθούνε στη δημοσιότητα, τα γιομίζει μια γαλήνη που δεν της είναι η έκσταση ξένη, και μια χαρά που θα ήθελα παίρνοντας το λόγο από ένα στίχο δικό τους, "σοφή χαρά" να την ονομάσω, στη λέξη σοφή δίνοντας νόημα κάποιας μετρημένης τέχνης, που ξέρει να συγκινή περισσότερο με το συγκράτημα του λόγου παρά με το ξέσπασμα το ασυγκράτητο, γνώρισμα και των πιο μεγάλων και των πιο ανίδεων.

Το τραγούδι της Αιμιλίας Στ. Δάφνη που συμπληρώνει και συντροφεύει, στο σπίτι το συζυγικό, του αλλού το τραγούδι που έρριξα κάποτε για κείνο κάποιο λόγο καλό, χωρίς να την εξαντλήσω την ομιλία, βέβαια, που του αξίζει, το τραγούδι της Αιμιλίας Δάφνη είνε το σεμνότερα στοχαστικό, μου φαίνεται, τραγούδι που σκόρπισεν ως την ώρα η λύρα η νεοελληνική κινημένη από χέρια γυναικεία. [...]

(από τον πρόλογο του Κωστή Παλαμά)